முனிவர் யாவரையும் நோக்கால் தழீஇக்கொண்டு முன்பு கூறிய
விளக்கத்திற்கு முரணாக வன்கண்மையின் ஆட்சியால், ‘தவமுடையீர்,
அறிவு நூல்களனைத்தையும் பலகால் ஆராய்ந்தாலும் ஐயமறத் தெளியப்
பெறுவது ஒன்றே உள்ளது. அது தான் நாராயணனே முழுமுதல்வன் எனத்
தெளிவதாம்.

     உறு என்னும் உரிச்சொல்லடியாகப் பிறந்த பெயர் மிக்கோர் ஆகலின்,
முனிவரைக் குறிப்பதாம்.

     ‘‘சந்தங்கள் அமைந்த பெருமறைக்கு மேம்பட்ட நூலும் இல்லை;
அறிவுடையோர் தியானஞ் செய்கின்ற நாராயணனுக்கு மேற்பட்ட தெய்வமும்
இல்லை. ஆராயும் எத்திறத்து நூல்களும் கண்ட முடிந்த பொருள் இதனைக்
கருத்திருத்துமின்; இது சத்தியம்!  சத்தியம்!!” எனக்கரத்தை மேலே உயர்த்திக்
கொண்டு கூறினன்.

     கரத்தை மேலுயர்த்திச் சூளுரைத்தல் இதனால் அறியப்படுகிறது.

     செவி ஏற்ற பெருந்தவ முனிவரர் அஞ்சினர். ‘‘விளங்குகின்ற
வேதத்திற்கு மாறுபா டுற்றதாம் இப்பொருள். எம்போல்வார் எவரும்
கொளத்தகாதது ஆகும். இப்பொழுது இவன் வலியுறுத்திக் கூறுவதென்னை’’
என்று உள்ளம் நடுநடுங்கி நீண்ட சிவந்த சடையினையுடைய முனிவரனைப்
பொருந்த நோக்கி.

     கோட்டம்-விருத்தம், சிவவேடம் புனைந்து கூறினன் என்பார்
செஞ்சடை முனிவரன் என்றனர். நீட்டு என்னும் பிறவினை தன் வினைக்கண்
நின்றது.

     ‘வியாதனே, நீ ஈண்டுப் பேசுகின்ற பேச்சு வேத நூலின் சத்திய
வாக்கேயானால், விசுவநாதப் பெருமானார் திருச்சந்நிதியில் எங்களுக்குச்
சொல்’’ என யாவரும் ஒருமுகமாகக் கூறினர். மூர்க்கனும் கூறுவே’ னென
ழுந்து சென்றடைந்து,