துன்ப நோயைத் தவிர்க்கும் தெளிந்த நீரினையும் அழகினையும்
உடைய சிவகங்கையில் மூழ்கி நீண்ட கிளைகளையுடைய ஒற்றைமாவடியில்
வீற்றிருக்கும் விமலரைத் துதித்து தறுகண்மை அமைந்த சேனையையுடைய
சனகன் ஈன்ற சானகியைப் பெற வேண்டி இயமனை உதைத்த புகழுடைய
செவ்விய தாளை இரந்து நின்று அழுது வேண்டி,

     பணிந்தெழுந்து தென் திசையில் போய் அகத்தியேச்சரத்தின்
முன்னர்ப் பெருந்தகுதி நிரம்பிய வண்டமிழ் முனிவராகிய அகத்தியரைக்
கண்டனன்; மூடிய கொடுந்துன்பத்தோடும் ஓடினன்; திருவடிகளில் வீழ்ந்து
அழுதரற்றும்போது ‘அஞ்சாதே!’ என்னத் தேற்றி,

     இவ்வளவு துன்பத்திற்குக் காரணம் என்னை என வினாவுஞ்செல்வ
முத்தமிழ் முனிவரர் செவி ஏற்றருளுமாறு மிக்க கரிய நீண்ட கூந்தலை
யுடைய கௌசலா தேவியை மணந்த திண்ணிய தோள்வலி அமைந்த
சத்துவ குணத்தினால் மிக்க தசரதன் பயந்த குரிசில் நிகழ்ந்தது கூறத்
தொடங்கினான்.

கலிநிலைத் துறை

     ‘எமது பெருமானே இதனைக் கேட்டருள்க பதினான்குவருடங்கள்
வெப்பம் சூழ்ந்த காட்டிடை வாழுதி நீ; பரந்த பூமி பாரத்தைத் தாங்கி
உனது தம்பியாகிய பரதனே நாட்டிடை வாழ்க’ எனக்கூறி மனம் நடுக்கங்
கொள்ளாமல் எந்தையேஎன்னை இக்கொடியகாட்டிடை விடுத்தனன்.’