‘ஏவிய கட்டளையைச் சிரமேற் கொண்டெழும் என்னையே பழிப்பில்
புகழுடைய இலக்குமணனுஞ் சீதையும் பின் தொடர்ந்தனர். மூவரும்
தண்டகாரணியத்தில் வாழுநாள் மாரீசன் மாயமானாகத் தோன்றி அங்கு
வந்தனன்.’

     எதிர்வந்து என்னை நெடுந்தொலைவிற்குக் கொண்டு போய்ச்சுழலு
வித்துப் பெருமையுற்ற அம்பினில் இறக்கின்றவன் சீதையையும், வலியால்
நிரம்பிய எனது தம்பியையும் கூவி அழைத்து வீழ்ந்துயிர் துறந்தனன்.
அதனைக்கேட்டுத் தான் பாதுகாப்பென மேற்கொண்ட சீதாபிராட்டியைத்
தனி விடுத்து இளவல் என்னைத் தொடர்ந்தனன்.’

     ‘அந்நிலையில் இராவணன் அவளைக் கவர்ந்து சென்றான்; மலரைச்
சூடி அலங்கரிக்கப்பெற்ற கூந்தலையுடைய பூங்கொடி போல்வாளைப்
பிரிந்தமையால் தனித்து வருந்தும் என்னுயிர் உடம்பினின்றும் நீங்குமுன்
இரங்கி அருள் செய் எந்தையே! உன் பால் அடைக்கலமாகப் புக்கேன்’
என்று ஓவாது அழுதுரைத்தனன்.

அகத்தியர் இராமனைத் தேற்றுதல்

     கூறிய உண்மையைக் கேட்டு அகத்தியர் மாற்றம் அளிப்பார். ‘வாசனை
வீசுகின்ற வாகை மாலையை அணிந்த தோளுடைய வேந்தனே! கேட்டி கடல்
சூழ்ந்த உலகில் முறைப்படுத்தப் பட்ட ஐவகை மாபெரும் பூதக் கூட்டுறவால்
நிலைபெறும் உடம்புகள் ஆராய்ந்து கூறில் யாவும் நம்முடன் பிறந்தவை
என உணர்தி நீ!’

     தோற்றம் ஓரிடத்தே நிகழ்தலின் ‘உடன் பிறந்தவை’ என்றனர்.