‘தோற்ற பின்னர் நின்செருக்கினை அடக்குதற் பொருட்டுச் செறிந்த
சிறப்புடைய உபமன்னிய முனிவர்பால் திருவடித் தீக்கையுற்று வழிபாட்டினால்
எமதருளுக்குப் பாத்திரனாய் வன்மை எய்தினன். முன்னை நிலையில்
வைத்தவனை எண்ணாதே.’

     ‘அவன் வருநாள் என்றென வினவுதியேல், ஒப்பற்ற நின்மகட்கோர்
பழிவந்து சூழ நின்நகரத்துக் கொடி ஒன்றொடிந்து வீழுநாள் வருவன்’ என்ற
அளவிலே அவுணர் கோமான் தன் மனைக்கண் புகுந்தனன்.

உஷையின் களவொழுக்கம்

     ஓர்நாள் அவன் ஈன்ற அழகிய இழைகளையுடைய மகள் உஷை
இரவிடைக் கனவில் கண்ணனுக்கு மகனாராகிய பிரத்தியும்னன் பயந்த
அழகுமிகு அநிருத்தன் தன்னைத் தழுவத் தானும் எதிர் தழுவினாள்;
விரும்புகின்ற களிப்புற்றனள்; விழித்தவழிக் காணாளாய்,

     கையால் எற்றி அழுது கண் கலங்கித் தளர்ந்தனள், அணிகள்
நெகிழ்ந்து வீழ்ந்து உடம்பு வறிதாதல் கண்டு ‘அழகிது’ எனக் கூறி மன்மதன்
அம்புகளாகிய மலர்களைத் தொடுத்தான் அவ்வழகி தன் மருமகளாதலை
உணர்ந்தாற்போல,