திருவடிகள் வருந்தச் சென்று விறகு சுமந்தும் பாணபத்திரனுக்கடிமை
எனக்கூறியும், வந்தியின் பொருட்டு மண் சுமந்தும், பாண்டியன் கைப்பிரம்படி
ஏற்றும், பரவையார்பால் தூது சென்றும், நாணாது அடியர் மனக்கருத்தை
முடிப்பதையே கொள்கையாகக் கொண்ட அடிகள் வெற்றி மாலையைக்
கண்ணபிரானுக்குச் சூட்டியதும் ஓர் அதிசயமாமோ?

     எல்லா உயிர்களுக்கும் தலைவனாகிய சிவபிரான் பேரருட்டிறத்தினை
நோக்கித் தேவர் மகிழ்ச்சியால் ஆரவாரித்தனர். கருடவாகன மூர்த்தியும்
‘ஆவா! எமது பெருமான் அருள் என்னிடையும் இருந்த வகை என்னே!’
என்று அம்பிகைக்கு நாயகன் திருவடி தொழுது பெருமகிழ்ச்சியுற்றனர்.

கண்ணனும் வாணனும் கைகலத்தல்

     வெண் பிறையாகிய துண்டத்தினை முடிமாலை போலக் கொண்ட
பெருமான் போரைக் கைவிட ஒலிக்கின்ற வீரக்கழலணிந்த அசுரன்
அதனைக்கண்டு கொடுங்கோபந் தலைக்கொண்டு அண்டம் பிளந்ததென
ஆரவாரித்தனன். கண்ணனை அடுத்தனன். இருவரும் கொடுமை மிக்க
வில்லை வளைத்தனர்; போரைத் தொடங்கினர்.

     கொன்று குவித்தலையுடைய இருவரும் தத்தம் மேம்பாட்டுரையைக்
கூறுவார். வலிமை மிகுந்த தோள்களைத் தட்டிக் கடுஞ்சபதம் கூறுவார்.
பிரளய காலாக்கினியைக் கண்களுமிழச் சினங் கொள்வர்; உலகைப் புழுதி
படுத்துவர்; வட்டணையைாகச் சுற்றுவர்; போர் செய்வர்.