பகைவர் வணங்கும் வாணனுடைய ஒப்பில்லாத சேனைத் தலைவராய்
அறநெறியின் வழுவாதொழுகிய அசுரர் இருவர் ஓணன் காந்தன் என
விளங்கினர்.

     அன்பில்லாத வன்னெஞ்சினைக் கடந்து நின்ற எலும்பை மாலையாக
அணிந்த இறைவர் தம்மடிக் கன்புபூண்ட அறிவினால் மேலோராய்த்
துன்புடைய பாசத் தொடர்பினை விலக்குவாராய்,

     இறைவனுடைய அழிவின்மையையும் பிரம விட்டுணுக்களின்
பிறப்பிறப்பையும் உணர்த்தி உய்யக்கொள்ளும் அடையாளமாவன என்பு
மாலைகள்.

     உயர்ந்த காஞ்சி நகரை அடைந்தனர். நீர் நிறைந்த தடாகம்
வகுத்தனர். அதன் மருங்கில் தனித்தனியாகச் சிவலிங்கந் தாபித்தனர்;
அன்பொடும் பூசனை புரிந்தனர்.

     புரியும் ஓண காந்தர் தம் அன்பினை நோக்கிய நீறணி மேனியராய
விமலர் உமையம்மையாரொடும் விடைமேற் றிருக்காட்சி வழங்கலும் போற்றி
செய்தின்பக் கடலுள் திளைத்தனர் அவர்.

     எல்லையில்லாத அன்பு பெருகத் தொழும் குற்றமற்றவர்க்கு மிகுகின்ற
இனிய அருளைக் கயிலை மலையார் நல்கி நீவிர் விரும்பிய வரங்களைக்
கேண்மின்’ என்றோதினார்.