சுழல்கின்ற மனத்தை ஒரு வழிப்படுத்திய கொள்கையால் செயல்
அடங்க ஐம்பொறிகளையும் வருத்தும் இராமன் கள்ளின் நாற்றம் புறத்தே
வீசுகின்ற களிப்புடையனாய் அச்சந்தோன்ற வரும்பரஞ்சுடரை நோக்கி,

     வாயைத் திறவாது மலரை ஒக்கும் கையை அசைத்தலினால்
தொலைவிற் போ எனக் குறிப்பினாற் கூறலும் சிவபிரானார் பெரிதும்
நெருங்கினர். தூரத்தே ‘போ போ’ நீ, என்று வாய் விட்டுக் கூறவும்
நீங்கலனாகி,

மேற்படி வேறு

     திருமால் பிரமர்தம் தவத்திற்கும் நெடுந்தொலைவினனாகிய பெருமான்
மிக்க அணிமையில் வருகாலை புனித முனிவனாகிய பரசிராமன் கோபத்தோடு
கூறுவான்; ‘மெய்யறத்தைக் கைவிட்டுப் பசுவினது இறைச்சியை நுகரும்
இழிந்த புலையனே! நீ,’

     இறுமாப்புறுவதிஃது எவன். ‘தண்டம் செய்வோர் ஒருவரும் இங்கில்லை
என்றுட் கொண்டனை போலும்’ என்றனன். மணமுடைய பூங்கொத்துக்கள்
மருவிய நீண்ட சடையினை மறைத்து வரு பெருமானார் பொருளமைந்த
வேதங்களாகிய நாய்களை இராமன் மேல் ஏவினர்.