‘எனக்கு நெருங்கிய உறவினன் ஆனாய். சிறிதும் சந்தேகம் இல்லை.
உயர்வுற நின்னை ஈன்ற இரேணுகை என்று சிறப்பிக்கப்படுவோள் குற்றமற்ற
சிறப்புடைய என் மனையாளுக்கு இனியளாம் இயல்பினாலே சிறந்த நீயும்
எனக்கினியை; இதனை அறிதி’ என விளம்பினர்.

     பரசிராமன் கண்கள் தீயுமிழப் பார்த்து வெகுண்டு ‘யாவரும் போற்றும்
வேதியன் ஆம் என்முன் நின்று இதுகூறிய உனக்குப் பொருந்திய தண்டம்
உன் நாவை அரிவிக்கும் அஃதே அன்றி உலகில் வேறில்லை என்னலும்’
தலைவன்,

     எத்துணைக்கொடியரும் அஞ்சும் தாய் கொலையை மனம் இயைந்து
செய்த பெரும் பாவீ! நீங்கரிய அருட்குணம் சிறிதும் இல்லை. வல்லமை
உடையையாயின் என்பால் நாவையும் அரிவாய்; சிரத்தையும் தடிவாய்;
நாணிலி! இனிக்கேள். நெருங்கிய உறவினரைத் தழுவாதவர் யாவர்
உலகினில் உள்ளனர்.

     உலகவர் பாம்புட னெனினும் பழகிய நட்பைக் கைவிடார்.
உறவினர்வேம்பு போலக் கைக்கும் செயலைப் புரிந்தாலும் கைவிடார்.
அவ்வாறாகக் குற்றம் பல கூறிச் சுற்றத்தை வெறுக்கும் கொடியோனாகிய
உன்னை மெலியும்படி தாக்குதல் வேண்டும்’ எனக்கூறி வெதும்பி,

     “பேயோடு பழகுறினும் பிறிவதரி தரிதென்று, தூயோர்கள் மொழிவர்’’
(குசேலோபாக்கியானம்) ‘‘கைச்சாலும் சிறுகதலி இலைவேம்பும் கைக்கொள்வர்’’
(திருவாசகம்).