சண்டாளனாவாய். கொல்லும் செயலையுடைய புலையன் யான்
அவ்வொழுக்கத்தின் மிக்கமையால், சிற்றிடைத் தாயைக் கொன்றோனே! நீ
என்னினும் கடையன் என்றறிதி!

     ‘பிறப்பான் இழிந்தவருள்ளும் வைத்துச் சிறப்பால் இழிந்தவனாயினை.
ஆகலின், எனக்கு நீ அடிமையாகி மிகப் பெருமகிழ்ச்சியிற்றிளைப்பாய்.
யானுனக்கு ஆதரவு தருவேன். இது மெய்யுரையே என்றருளினர். அதனை
முனிவரர் கேட்டுத் தண்டத்தால் தாக்கப்படும் பொல்லாங்கு மிகும் பாம்பு
போலச் சினந்து,

     பெருமானை மலர்போலும் கையை வீசி அடித்தனர். தேவருந்
தெளியாத புண்ணிய முதல்வரும் விரைய முனிவர் தம்முடைய இரு
கைகளையும் இறுக ஒரு கையாற்பற்றி இரக்கமின்றிக் கன்னம் வீங்க மலர்க்
கையால் புடைத்தனர்.

     மாறி மாறி நடுக்கமுறத் தாக்கி இருவரும் முற்பட்டுக் கொடிய போரை
வருத்தம் மிகப் புரியுங் காலை, அருள் வடிவாம் அம்மை கண்டு ‘இறைவனே!
நின்னடிக்கீழ் அன்பினால் இனியனாகிய அவன் வருந்தாதபடி பொறுக்கும்
அளவில் புடைத்தி’ என்றருளினர். புனிதனும் மெலிதாகக் தாக்க,

     கடப்பாட்டை உணர்ந்த பரசிராமர் வெற்றி தனதென மதித்து
மேருமலையை வில்லாக வளைக்கும் பிரானாரது மார்பிற் கரத்தால்
வன்மையொடும் தாக்கித் திண்ணிதாக உரப்பினராகத் தேவர்க்கரிய
பிரானாரும் தணியாத கோபம் பொங்கினவரைப் போல வேதியரை,