வாமதேவன் என்னும் பெருமுனிவர் விரும்புகின்ற தாயது  கருப்பை
யிற்றங்குநாளில் அச்சப் படுத்தும் பிறவியை அஞ்சினார்; வருந்தி இவ்வா
றெண்ணுவர்.

     ‘‘தாய்கருவில் வாழ்குழவி தாமெல்லாம் வேண்டுவது தூயபிறவாமை
ஒன்றே-சோமேசா’’ (சோமேசர்- )

     நிலையாமை நிறைகின்ற பூமியில் பிறந்து நான் அறிவு மயங்கி
மேலும் இவ்வாறு வருத்துகின்ற பிறப்பிற் சுழலாது எனக்குத் தலைவனே!
இந்நிலையே அருள்செய்’ என்று வேண்ட,

     பிறப் பிறப்பில்லாத பேரொளியாகிய வெள்விடையினானை உள்ளத்தில்
அன்பொடு நினைக்கும் அந்நிலையில் தூயோன் ஆங்கு வெளிப்பட்டுத்
தவமுனிவர்க்குக் கூறத்தொடங்கினர்.

     யாண்டும் உடனிருந்துதவுவோன் ஆண்டு வெளிப்பட்டனன் என்க.
கருப்பையில் அருளுதல்; எங்கேனும் ........தன்னடியார்க்கு, அங்கே வந்தருளல்.

     ‘புவியிடைத் தோன்றிக் காஞ்சி மாநகரை நண்ணி அங்குப் பூசனை
செய். கொடிய பிறவிப்பாசபந்தம் உன்னை அணுகா’ தென்றருளினர்.