ஏந்திய அணிகளையுடைய உமையே! தனக்கெதிரே இகழ்ந்து
இறுமாக்கும் அக்கருடனின் இழிநிலையை மனங்கொண்டு விரையத் தனது
தலையை இடது துடையினிற் சார்த்தித் துயிலுதல் போன்று பெருமூச்சினிற்
பிணித்தது.

     ‘‘திருமால் எமது திருவடிகளை வணங்கி அன்பொடும் அந்நிலையில்
நெடும்பொழுது இங்குத் தங்கினன். பாய்ந்து செல்லும் ஊர்தியாகிய
விடையின் பெரு மூச்சிற்பட்டு உயிர்ப்பினை வெளிவிடும் பொழுது நீளச்
சென்றும் இழுக்கும்பொழுது நெருங்கியும் சுழலுகின்ற மிக்க சினமுடைய
கருடனும் பெரிதும் வருந்தியது.”

     இங்ஙனம் பல்கால் உயிர்ப்பினை விட்டு விட்டு அடக்குந்தோறும்
அதன் வேகத்திற்பட்டு எண் ணூறியோசனை; எல்லை அளவாகச் செல்லவும்
மிக்க அழகிய மூக்கினது நுனிவரை நெருங்கவும் கருடனைச் சுழல்வித்து
வருத்தியது.

     விரையப் பெருமூச்செறிந்து உள்ளிழுக்குந்தொறும் அம்மூச்சுக் காற்றுக்
கருடனின் உடலில் தாக்கிச் சுஃறெனும் ஒலியுடன் விரிந்து குவியும் செவ்விய
பொன்னிறச் சிறகுகளினின்றும் புல்லிய மயிர்கள் சிதைந்து பஞ்சுத் துய்யைப்
போல வானின்கண் எவ்விடத்தும் சுழன்றன.