வருந்தினவோ! அல்லது என்மடிமேல் அசைதலால் நொந்தனவோ! என்று
தன்மனத்தில் ஐயங்கொண்டனள்.

     மெல்லிய அனிச்சமலரையும் குழையச் செய்யும் எம்பெருமானது
திருமேனி ஆனது, கல்லையொப்பக் கடுமையும், திண்மையும், சில்லிடுதலும்
(குளிர்ச்சி) மேவும் கீழ்மையேன் உடலில் வீற்றிருந்தலால் வருந்தியதுபோதும்,
வேறோர் காரணத்தையும் அறிகிலேன்! எனப் பயமெய்தினன் ஆதிசேடன்.

     வெகுண்டெழுந்த பகைவருடைய வலிகெடத் தன் வன்மையால்
பொருகின்ற மிடலுடைய கருடன், பிடரிமீது கொண்டு உலகெலாம் சுழன்று
வரும் தன்னால் மணம் கமழும் துளவத்தாமம் அணிந்த திருமுடியினையுடைய
சீவற்சம் என்னும் மறுவினை மார்பில் உடைய மாயனார் திருமேனி
வருத்தமெய்தியது ஆகும் கொல்லோ!’ என மதித்தனன்.

     இங்ஙனமாக இவர் யாவரும் வேறு வேறு காரணங்களை எண்ணிச்
சொல்லற்கரிய பெருவருத்தம் அடையும்போது இமய மன்னன் ஈன்ற
கன்னியைப் பாகங்கொண்டவர் திருக்கூத்தின் அருள்வெள்ளத்தில் திளைத்த
இலக்குமி நாயகனார் யோகநித்திரையினின்றும் நீங்கித் துயிலுணர்ந்தனர்.

     பெற்ற பேரின்ப அனுபவ நினைவோடும் துயிலுணர்ந்து செறிந்த
வெள்ளப் பெருக்கைக் கண்கள் அருவியாகப் பொழிய அம்பலவாணர்
அடியனேனுக்கு எளியராய்க் காட்சியளித்தவாறு ஆவா எனக் களிப்புத்
ததும்பித் தோன்றிய பேரன்பால் சிரமேற் கரங்குவித்து.