மிக்க மணம் கமழும் சந்தனத்தை முதுகில் மட்டித்து நகத்தினால்
அதன்கண் கீற்றுகளை உண்டாக்கி மிக்க மணமுடைய கலவைக் குழம்பை
அரும்பை ஒக்கும் முலை மறைய அப்பி மணம் விரிக்கும் மகரந்தப்
பொடியை அதன்மேல் அப்பித் தூபமும், சிவிறியும் கொண்டு ஈரத்தை
வற்றச் செய்து பின்னர்,

     முத்துமாலையும், பவழத்தைக் கோவைப்படுத்த பொலிவுடைய
மாலையும், மாணிக்கமாலையும், மரகதக் கோவையால் அமைந்த மாலையும்,
தேன்பொருந்திய கொத்துக்கள் அலர்ந்த மாலையும், பொன்னரிமாலையும்,
ஒளிதவழ் நீலமாலையும் ஆகிய இவற்றைத் தண்ணியகதிர் வீசச்சாத்தி,

     தீயின்கொழுந்து எழுவதொப்ப மழகதிர் ஒளிரும் படமுடைய
நாகரத்தினம் முதலியவற்றால் அழகுபடக் கோத்த முப்பத்திரண்டு, பதினாறு,
எட்டு, ஏழு, பதினெட்டுக் கோவைமணிகளால் ஆயமுறையே விரிசிகை,
கலாபம், காஞ்சி, மேகலை, பருமம் எனப் பெயரிய ஐந்தனையும்
யானையினது தலையிடத்து மத்தகம் போன்ற நிதம்பத்தில் ஒலியெழச்
சாத்தி,

     ஒலிக்கின்ற கிண்கிணி, மின் னுமிழும் விளங்கு பரியகம், பொற்சிலம்பு,
பாடகம் என்பன அடிக்கண் விளங்க அணிந்து, தாமரையினது அலர்ந்த
மலர் புற்கென்னச் சிவந்த திருவடிகளில் செம்பஞ்சுக்குழம்பினை ஊட்டிப்
பணி முற்றுப்பெற்றமையின் வணங்கி நின்றனள்.