திருமணக்கோலத்தைத் தொழுதிட வீதியிற் போந்த பேதை முதலாக
மாறுபாடில்லாத பேரிளம் பெண் ஈறாக எண்ணப்படும் எழுவகைப்பருவ
மகளிர் யாவரும் உடன் பிறந்த நாணத்தையும், வளையையும், மேகலை
முதலானவற்றையும் இழந்து காதலையூட்டும் மன்மதன் கரும்பு வில்லின்
வைத்து எய்யும் மலரம்பு மழையில் மூழ்கவும்,

     சாமரை, வெண்குடை, கொடிகள் செறியவும் ஒப்பில்லாத செய்கையின்
நகரை வலமாகச் சூழ்ந்து கொண்டு எழுந்தருளி இனிய மென்மொழியால்
மங்கல வாழ்த்தொலி மல்கக் கடைப்பட்டவர் அன்றி நடையில்லார்
யாவர்க்கும் காட்சியளித்து.

இறைவன் தேவர்கட்கு வரமருளல்

     மீண்டு கோயிலினுள் எழுந்தருளி மெத்தென்ற தவிசில் மாட்சிமைப்பட்ட
மெல்லிய இயல்பினையுடைய இமாசல மன்னன் புதல்வியாரொடும் வீற்றிருந்து
சந்நிதியில் நின்ற திருமால் அயன் முதலானோர் யாவரையும் பார்த்து
‘இப்பொழுது நீவிர் விரும்பியவற்றைப் பெற்றுக் கொண்மின்’ என்றருளினர்.

அறுசீரடி யாசிரிய விருத்தம்

     அம்மையப்பர் திருவடிகளைத்தேவர் வணங்கி ‘இந்தத் திருமணத்தைக்
காணும் பேற்றினை உடையேம் ஆயினேம். ஆகலின், கடைத்தேறினோம்.
கடல் சூழுலகில் வைகித் திருமணஞ் செய்யப் பெறும் இடந்தொறும்
எழுந்தருளி அங்கங்கே பெருநலங்களை வழங்கல் வேண்டும் இம்மணக்
கோலம் பூண்ட இருவீரும்’ என வேண்டினர்.