ஓரறி வுயிர்க்கும் உறு துயரை மதித்து நிலத்தைப் பார்த்து நடத்தல்
(தலைதாழ்த்தலுமாம்), ஆடையால் வடித் தெடுத்த நீரைப் பருகல்,
நன்னினைவை உறுதியாகக் கொள்ளுதல், மெய் பேசல், பிறர்க்கு நலம்
பயப்பவற்றையே பேசுதல், எனப்படும் இவையும் எஞ்சிய பிறவும் சீவன்
முத்தன் இலக்கணம் என்று கூறுவர்.

     ஓரிடத்தில் நிலையாக இருத்தலும், எரியோம்பலும், கற்றகல்வியை
விற்று வயிற்றை வளர்த்தலும், உயிர்க்குச் சிறையாக அமைந்த இவ்வுடம்பை
வளர்த்தற் பொருட்டுச் சினங் கொள்ளலும், மிகுதியாகப் பேசுதலும்,
புறங்கூறலும், பழித்துரையும், பிச்சைப் பொருட்டன்றியும் ஊர்க்குள் புகுதலும்,
துன்புறுத்துவோர் தம்மையும் வெகுளுதலும் ஆகாவாம்.

     சிவபூசனையும், உருத்திராக்கத்தையும், திருவெண்ணீற்றையும்
நனவினும், கனவினும் மதித்துப் போற்றுக. ஒளியுடைய உலோகங்கள்
அல்லாத மரம், மண் இவற்றால் ஆய தூய பாத்திரத்தால் நீராடல்
முதலியன வினைகளை ஒழித்த சீவன் முத்தர்க்கு ஆகும். வேள்வியிற்
கொள்ளும் மரப் பாத்திரம் போலும் என்க.

     என்பை நரம்பாற் கட்டிக் குடர் நிணம் ஊன் இவற்றை அப்பிப்
புல்லிய புழுக்கள் பொதிந்து இரத்தத்தை கொண்ட புண்ணினின்றும் அறாது
ஊறி ஒழுகி முடைநாற்றம் வீசித் துன்பத்தைத் தரும் நோய்