சப்தத்தை இட்டுத் தலைக்கட்டுகையாலே, தானே முதல்வன் என்று தோன்றும்படி இருப்பவன். இப்படி வேறுபட்ட தன்மையராய் இருக்கிற இவர்களை; ஒன்றநும் மனத்து வைத்து - அவனை ஒழிந்த இருவரிலே ஒருவனுக்கு உயர்வு வேண்டும் என்றாதல், உறுதிப் படுத்துவதற்கு முன் இவனுக்கு உயர்வு வேண்டும் என்றாதல் பாராதே ஒரு படிப்பட உங்கள் மனத்திலே வைத்து. உள்ளி-சுருதி நியாயங்களால் ஆராய்ந்து அவர்கள் சொரூப சுபாவங்களை இப்படி ஆராய்ந்தவாறே ஒருபொருள் பிரதானமாய் ஏனைய இரண்டும் உயர்வு இல்லாதனவாய்த் தோன்றும். தோன்றினவாறே, நும் இருபசை அறுத்து - அவ்விரு பொருள்களிலும் நீங்கள் செய்யும் நசையைத் தவிர்ந்து. அவ்விரு பொருள்களுக்கும் இயற்கையாக வருவது ஓர் உயர்வு இல்லை; நீங்கள் ஏறிடுகின்ற இவையே என்பார், ‘நும் இருபசை’ என்கிறார். நன்று என நலம் செய்வது அவனிடை - இப்படி உறுதி செய்யப்பட்டவன் பக்கலிலே ‘இவன் நமக்குக் கைப்புகுந்தான்,’ என்று உங்களுக்கு ஏறத்தேற்றம் பிறக்கும்படி வேறு பலனைக் கருதாத பத்தியைப் பண்ணப் பாருங்கள். ‘காலக் கிரமத்திலே செய்கிறோம்’ என்று ஆறி இருந்தார்கள்; நம்முடை நாளே - கெடுகின்றவர்களே! நம்முடைய வாழ்நாளின் நிலையை அறிவீர்கள் அன்றோ! விரைவில் அடைவதற்குப் பாருங்கள். ‘நம்முடை நாளே’ என்றதனால் ‘வாழ்நாளின் நிலையினை அறிந்தபடி என்?’ என்னில், முன்னர், ¹‘மின்னின் நிலைஇல, மன்உயிர் ஆக்கைகள்’ என்றார் அன்றே? ²‘சூரியன் தோன்றுங் காலம் வந்தவாறே பொருள் தேடுங்காலம் வந்தது என்று உகப்பர்; அவன் மறைந்தவுடனே தத்தம் மனைவி மக்களோடு இன்பம் நுகருங்காலம் வந்தது என்று உகப்பர்; சாலில் எடுத்த நீர் போன்று தங்கள் ஆயுள் குறைகிறது என்று அறியாதிருக்கின்றார்கள்,’ என்று ஸ்ரீ ராமாயணமும் கூறும். இனி, ²‘ஒருவன் இரண்டு கதவுகளையும் அடைத்துக்கொண்டு கிடந்து உறங்கும் போது, நெருப்புப் பற்றி எரியாநின்றால், ‘அவிக்கிறோம்’ என்று ஆறி இருக்கலாமோ?’ என்பார், ³‘நம்முடை நாளே’ என்கிறார் எனலுமாம்.

(7)

1. திருவாய். 1. 2 : 2.

2. ஸ்ரீராமா. அயோத். 105 : 24.

3. ‘நம்முடை நாளே’ என்பதற்கு இரண்டு வகையில் விசேடம்
  அருளிச்செய்கிறார். முதல் வகை, வாழ்நாளின் நிலை இன்மையைக் குறித்தது;
  இரண்டாம் வகை, கேட்டின் மிகுதியைக் குறித்தது.