தாம் இறைவனைச் சேர்தல், இருளுக்கும் ஒளிக்கும் உள்ள சேர்த்தியைப் போன்றது என்பார், தம்மைச் ‘சிறிய ஞானத்தன்’ என்றும், இறைவனை ‘அறிதல் ஆர்க்கும் அரியானை’ என்றும் அருளிச்செய்கிறார். கடி சேர் தண் அம்துழாய்க்கண்ணி புனைந்தான் தன்னை-நாள் செல்ல வாசனை ஏறி வருகின்ற திருத்துழாய் மாலை புனைந்தவனை. அறிய அரிய பொருளுக்கு அடையாளம் திருத்துழாய் மாலை. கண்ணனை-அறிய அரியனாயிருந்தும் ஆயர்கட்கும் ஆய்ச்சிகட்கும் தன்னை எளியன் ஆக்கி வைத்தவனை.

    செடி ஆர் ஆக்கை அடியாரைச் சேர்தல் தீர்க்கும் திருமாலை-¹‘முதுமை மரணம் இவற்றினின்று விடுபடும்பொருட்டு என்னை அடைந்து வழிபடுகின்றார்கள்’ என்கிறபடியே, அவனையே உபாயமாகப் பற்றித் தூறு மண்டின சரீரத்தை அறுத்துக் கொள்ளும் அடியார் உண்டு கேவலர்; அவர்களுக்கு அதனைத் தவிர்த்துக் கொடுக்கும் திருமகள் கேள்வனை. ‘ஆயின், அவர்கள் அடியாரோ?’ என்னில், தலைவனுக்கு அதிசயத்தை விளைக்குமவர்களே அடியார் ஆவர்; தம்மைப்போன்று கிட்டித் தலைவனுக்குத் தாழ்வினை விளைக்கப் பாராமல், பிறவியாகிற தளையை அறுத்துக்கொண்டு கடக்க நிற்கின்றவர்கள் அவர்கள் ஆதலின், அவர்களையே அடியவர்கள் என்று இருக்கிறார். இனி, செடி ஆர் ஆக்கை என்பதற்கு, ²‘நோய் எலாம் பெய்தது ஓர் ஆக்கை’ என்கிறபடியே, பாபம் மிக்கு இருக்கிற சரீரம் என்று கூறலுமாம். ‘நன்று; உமக்கு இப்போது வந்தது என்?’ என்ன, அடியேன் காண்பான் அலற்றுவன்-‘அடியேன்’ என்று அலற்றுவன், ‘காணவேண்டும்’ என்று அலற்றுவன். இதனின் மிக்க ஓர் அயர்வு உண்டே - உண்டியே உடையே என உகந்து ஓடும் இம்மண்டலத்தாரோடு சேர்ந்து திரிந்த நாளில் அறிவே நன்றாக இருந்தது அன்றே! ‘அது நன்றாயினவாறு என்?’ என்னில், அப்போது கடக்க நின்று பகவத் தத்துவத்தைக் குறி அழியாமை வைத்தேன்; இப்போது அன்றோ நான் கிட்டி அழிக்கப் பார்த்தது! இதனைக்காட்டிலும் அறிவு கேடு உண்டோ?

(7)

1. ஸ்ரீ கீதை. 7 : 29.
2. பெரிய திருமொழி, 9. 7 : 7.