94

        ¹மாயன் என்நெஞ்சின் உள்ளான்
            மற்றும் எவர்க்கும் அதுவே
        காயமும் சீவனும் தானே
            காலும் எரியும் அவனே
        சேயன் அணியன் எவர்க்கும்
            சிந்தைக்கும் கோசரம் அல்லன்
        தூயன் துயக்கன் மயக்கன்
            என்னுடைத் தோளிணை யானே.

    பொ-ரை : ஆச்சரியமான குணங்களையும் செயல்களையுமுடையவன் என் நெஞ்சிலே தங்கியிருக்கிறான்; இது என்ன சேராச்சேர்த்தி? இதனை வேறு எவரேனும் பெற்றார் உளரோ? எல்லா உடல்களும் எல்லா உயிர்களும் தானேயாவன்; காற்று நெருப்பு முதலான ஐம்பெரும்பூதங்களும் அவனேயாவன்! தன் முயற்சியால் காண இருப்பார்க்கு அண்மையில் இருப்பவன்; எத்துணைப் பெரிய ஞானமுடையார்க்கும் சிந்தையால் நினைப்பதற்கும் ஒண்ணாதவன்; யசோதை முதலானவர்கட்குப் பரம்பொருள் என்ற வாசனையும் இல்லாத தூய எளிமையினையுடையவன்; என்னோடு கலந்தவன் ஆன இறைவன் என் தோள்களில் இருக்கின்றவன் ஆனான்.

    வி-கு : ‘அதுவே’ என்பதன் ஏகாரத்தைப் பிரித்து ‘எவர்க்கும்’ என்பதுடன் கூட்டுக. கோசரம்-ஐம்பொறி மனம் இவற்றிற்கு விஷயமாதல். துயக்கன் - மனத்திரிவை உண்டுபண்ணுபவன். மயக்கன் - கலந்தவன்.

    ஈடு : ஆறாம் பாட்டு. ²‘எல்லாப்பொருள்கட்கும் அந்தராத்துமாவாக இருப்பவன் என் தோளைப் பற்றி வாழ்கின்றான்’ என்கிறார்.

    மாயன் என் நெஞ்சின் உள்ளான்-ஆச்சரியமான குணங்களையும் செயல்களையுமுடையவன் என்னுடைய மனத்தன் ஆயினான். இது என்ன பெறாப்பேறு? இது என்ன சேராச் சேர்த்தி? மற்றும் யாரேனும் நான் பெற்ற பேறு பெற்றார் உளரோ? ‘நீர் பெற்ற பேறு தான் என்?’ என்னில், இது என்கிறார் மேல்: காயமும் சீவனும்

1. ‘மாயன் என் நெஞ்சினிலுள்ளான்’ என்பதும் பாடம்.

2. ‘காயமும் சீவனும் தானே, என்னுடைத் தோளிணையானே’ என்ற பதங்களை
  நோக்கி அவதாரிகை அருளிச்செய்கிறார்.