நின்று சாரதி வேஷத்தோடே செய்த தொழிலைச் சொல்லுகிறது. என்றது, ¹‘நீண்ட கைகளையுடைய தருமபுத்திரரே! நான் உமக்கு அடியவனாய் இருக்கிறேன்; ஏவிக் காரியங்கொள்ளல் ஆகாதோ?’ என்றமையைத் தெரிவித்தபடி. இவள் - ²அப்பாகிலே பிடிபட்ட இவள். ³‘தாழ்ந்த குணங்கள் இல்லாத அந்தப் பரம்பொருள் உம்முடைய சரீரத்தில் பரந்து இருக்கிறார்,’ என்கிறபடியே, சாரதியாய் இருக்கும் வேஷம் இவள் வடிவிலே நிழல் எழுந்து தோற்றுகிறது இல்லையோ? சிந்தை துழாஅய்த் திசைக்கின்றது - இவள் நெஞ்சு கலங்கி மோஹிப்பது தேர்ப்பாகனார்க்கு; ‘கடல் கலங்கிற்று’ என்றால், ‘மந்தரத்தாலே’ என்று இருக்க வேண்டாவோ? சாரதியாய் இருந்து செய்த தொழில்களைத் தவிர, பரமபதத்தில் முதன்மைக்கு மோஹிப்பாளோ மயர்வு அற மதிநலம் அருளப்பெற்ற இவள்? மயர்வுஅற மதிநலம் அருளப்பெற்றார் கலங்கும் போது அவனுடைய ⁴அடியார்கட்குப் பரதந்திரப்பட்டு இருக்கும் குணத்திலே ஆகவேண்டாவோ? ⁵ஒருவனுக்குச் சோகத்தை நீக்கினவன் காணுங்கோள் இவளுக்குச் சோகத்தை விளைத்தான். ஆணுக்குச் சோகத்தைப் போக்கினான்; அபலைக்குச் சோகத்தை விளைத்தான்.

(1)

389

திசைக்கின் றதேஇவள் நோய்; இது
    மிக்க பெருந்தெய்வம்;
இசைப்பின்றி நீர்அணங்கு ஆடும்
    இளந்தெய்வம் அன்றுஇது;

_____________________________________________________

1. ‘தேர்ப்பாகன்’ என்றதனாலே கிடைத்த பொருள் பாரதந்திரியம் என்று
  கொண்டு, அதற்குப்பிரமாணம் காட்டுகிறார், ‘நீண்ட கைகளையுடைய’ என்று
  தொடங்கி. இது, பாரதம்.

2. அப்பாகிலே - அந்தச்  சாரதி வேடத்திலே;  பாகு - பாகன் : தேர்ப்பாகன்.

3. இது பாரதம்; அனுமானைப் பார்த்து வீமன் கூறியது.

4. ‘அடியார்கட்குப் பரதந்திரப்பட்டிருக்கும் குணத்திலேயாக வேண்டாவோ?’
  என்றது, ‘எத்திறம் உரலினோ டிணைந்திருந் தேங்கிய எளிவே!’ என்றதனைத்
  திருவுள்ளம் பற்றி.

5. மேலே, ‘கடல்வண்ண ரிதுசெய்தார்; காப்பாரார்?’ என்றவிடத்தில்
  அருளிச்செய்த பொருளை இங்கே காட்டுகிறார், ‘ஒருவனுக்கு’ என்று
  தொடங்கி. ஒருவனுக்கு - அருச்சுனனுக்கு. ‘சோகத்தை நீக்கியது’ என்றது,
  பகவத்கீதையை உபதேசித்து அருச்சுனனுடைய சோகத்தை நீக்கியதைத்
  தெரிவித்தபடி. அபலை - பலமற்றவள்.