527

    களைவாய் துன்பம் களையா தொழிவாய் களைகண் மற்றிலேன்
    வளைவாய் நேமிப் படையாய்! குடந்தைக் கிடந்தாய்! மாமாயா!
    தளரா உடலம் எனதாவி சரிந்து போம்போது
    இளையா துனதாள் ஒருங்கப் பிடித்துப் போதஇசை நீயே.

    பொ-ரை :- வளைந்த வாயையுடைய சக்கரத்தைப் படையாக வுடையவனே! திருக்குடந்தையில் திருக்கண் வளர்ந்தருளுகின்றவனே! மாமாயனே! என் துன்பத்தைப் போக்குவாய்; போக்காதொழிவாய்; துணையாவார் வேறு ஒருவரையுமுடையேன் அல்லேன்; சரீரம் தளர்ந்து என் உயிரும் இந்த உடலை விட்டு நீங்கிப்போகின்ற காலமாயிற்று; தளராமல் உன் திருவடிகளை ஒருபடிப்படப் பிடித்துக்கொண்டு போவதற்கு நீ சம்மதிக்க வேண்டும்.

    வி-கு :- “துன்பம் என்பதனை இடைநிலைத் தீவகமாக முன்னும் பின்னும் கூட்டுக. களைகண் - துணை. இளைத்தல் - நெகிழ்தல்.

    ஈடு :- எட்டாம் பாட்டு. ¹“தரியேன்” என்ற பின்பும் முகங்கிடையாமையாலே கலங்கி; அநுபவம் பெற்றிலேனேயாகிலும், ‘உன் திருவடிகளே தஞ்சம்’ என்று பிறந்த விசுவாசம் குலைகிறதோ என்று அஞ்சாநின்றேன்; அது குலையாதபடி பார்த்தருள வேண்டும் என்கிறார்.

    களைவாய் துன்பம் களையாது ஒழிவாய் களைகண் மற்றிலேன் - நீ உன் காரியத்தைச் செய்யிலும் செய், தவிரிலும் தவிர்வாய், நான் குறைவற்றேன், ²“நீயே உபாயமாக

_____________________________________________________

1. “ப்ரஸக்தஸ்யஹி ப்ரதிஷேத:” என்கிற நியாயத்தாலே, இப்போது
  ‘விஸ்வாசம் குலையாதபடி செய்ய வேணும்’ என்கைக்குக் காரணம் யாது?
  என்ன, அதற்கு விடையருளிச்செய்யுமுகத்தால் அவதாரிகை
  அருளிச்செய்கிறார். “இளையாதுனதாள்” என்பது போன்றவைகளைக்
  கடாக்ஷித்து ‘உன் திருவடிகளே தஞ்சம்’ என்று தொடங்கி அருளிச்
  செய்கிறார். ப்ரஸக்தஸ்யஹி ப்ரதிஷேத: என்ற நியாயமாவது, உண்டாவதற்கு
  ஏது இருந்தால் அல்லவா விலக்கு வேண்டும் என்பது.

2. “துன்பம் களைவாய், துன்பம் களையாதொழிவாய்” என்றபடி. குறைவற்ற
   பிரகாரத்தை விவரிக்கிறார் ‘நீயே உபாயமாக’ என்று தொடங்கி.

  “த்வம்ஏவ உபாயபூதோ மே பவ இதி ப்ரார்த்தநாமதி:”

  என்றது, சரமஸ்லோக பூர்வார்த்த பிரதிபாத்ய அதிகாரியின் செயலில்
  குறை இல்லை என்றபடி.