¹“ஆசசக்ஷேத ஸத்பாவம் லக்ஷ்மணஸ்ய மஹாத்மந:” என்று இளையபெருமாள் படியை ஸ்ரீ பரதாழ்வானுக்கு ஸ்ரீ குகப்பெருமாளன்றோ சொல்லுகிறார். ஆசசக்ஷே - வாக்கு இந்திரியத்திற்கு நில மல்லாததையும் சொல்லலாமாகாதே. அத - ஸ்ரீ பரதாழ்வான் தன்மை அறிந்தபின்பு. ஸத்பாவம் - ²“இளமைப் பருவம் தொடங்கியே அதிக அன்புள்ளவராயிருந்தார்” என்றும், ³“பரதந்திரனாக இருக்கிறேன்” என்றும் ⁴சத்தையோடு கூடியதாயிருக்கின்ற தன்மையைச் சொன்னான். லக்ஷ்மணஸ்ய மஹாத்மந: - கடலைக் கையாலே இறைக்கத் தொடங்கினான். பரதாய அப்ரமேயாய - ‘இன்னார் இன்னார்க்கு உபதேசிக்க’ என்று இல்லை ஆகாதே. குஹோ கஹந கோசர: காட்டில் மரங்களின் வாசி அறியுமவர் இவர்கள்நிலை அறியும்படி நிலவரானார். அன்றிக்கே, இராம விரஹத்தாலே ஒரு தூற்றடியிலே கிடந்தவன், தேசிகரைப் பெற்றவாறே தலையெடுத்துப் புறப்பட்டான் என்னலுமாம்.

597.

துவளில்மாமணி மாடமோங்கு ⁵தொலைவில்லி மங்க லம்தொழும்
இவளை நீர் இனி அன்னைமீர்! உமக் காசை இல்லைவிடுமினோ;
தவள ஒண்சங்கு சக்கரமென்றும் தாமரைத் தடங்கண் என்றும்
குவளை ஒண்மலர்க் கண்கள் நீர்மல்க நின்று நின்று குமுறுமே.

1. இந்த அர்த்தத்துக்கு அநுஷ்டானம் காட்டுகிறார் “ஆசசக்ஷே” என்று
  தொடங்கி.

  “ஆசசக்ஷேத ஸத்பாவம் லக்ஷ்மணஸ்ய மஹாத்மந:
   பரதாய அப்ரமேயாய குஹோ கஹன கோசர:”

  என்பது, ஸ்ரீராமா. அயோத். 86 : 1. சுலோகத்திற்குப் பொருள் அருளிச்
  செய்கிறார் ‘வாக்கு இந்திரியத்திற்கு’ என்று தொடங்கி. “மஹாத்மந:”
  என்கையாலே, நிலமல்லாமை தோற்றுகிறது. ‘சொல்லலாமாகாதே’ என்றது,
  சிறிது சொன்னான் என்றபடி.

2. “பால்யாத் ப்ரப்ருதி ஸுஸ்நிக்தோ லக்ஷ்மணோ லக்ஷ்மிவர்தந:
   ராமஸ்ய லோகராமஸ்ய ப்ராதுர் ஜ்யேஷ்ட நித்யஸ:”

  என்பது, ஸ்ரீராமா. பால. 18, 27.

3. “பரவாநஸ்மி காகுத்ஸ்த த்வயி வர்ஷஸதம் ஸ்திதே”

  என்பது, ஸ்ரீராமா. ஆரண். 15 : 7.

4. ‘சத்தையோடு கூடியதாயிருக்கின்ற தன்மையை’ என்றது, பெருமாள் பக்கல்
  பிரேமத்தையும், பாரதந்தரியத்தையும் குறித்தபடி.

5. “துலைவில்லிமங்கலம்” என்ற பாடமும் உண்டு. துலைவில்லி - ஒப்பு
  இல்லாதது; துலைவு - ஒப்பு. “தோல்வி, துலைவில்லார் கண்ணும் கொளல்”
  என்பது, திருக்குறள்.