இத்திருப்பதிகம், தில்லைப் பெருமான்மீது கொண்ட காதலால்
மெலிகின்றாள் ஒருத்தியது ஆற்றாமையைச் செவிலி
அப்பெருமான்முன் சென்று விண்ணப்பித்துக்கொண்டவாறாக
அருளிச்செய்யப்பட்டது. இதுவும் அந்தாதியாய் அமைந்தது.
இதன்கண் உள்ள திருப்பாடல்கள் இறுதியடி ஒருசீர் குறைந்து
வருகின்றன. இவ்வாறு வருதல் இசைப்பாட்டிற்கு இயல்பு. 279. அயல் சார்வது-பக்கத்தில் அணுகி நிற்றல். இது
நாள்தோறுமாம். வேலை ஆர்-கடலில் நிறைந்து தோன்றிய.
உகந்தீர்-அதனையே அமுதமாகக் கொண்டீர். என்று-என்று
இடையறாது கூறி. மால் ஆகும்-பித்துடையவள் ஆகின்றாள்.
‘அவளுக்கு அருளல் வேண்டும்’ என்பது குறிப்பெச்சம். அது,
பகுதிப்பொருள் விகுதி. வாள் நுதல்-ஒளியையுடைய நெற்றி; இஃது,
ஆகுபெயராய். ‘ஒளி பொருந்திய நெற்றியை உடைய என்மகள்’ எனப்
பொருள்தந்தது. ‘‘அயற் சார்வதினால் மாலதாகும்’’ என்றதனால்,
இறைவரது வசிகரம் விளங்கும். ‘‘விடம் உண்டு உகந்தீர்’’ என்றதனால்,
‘அதனினும் நான் கொடியளோ’ என்பது குறித்தாள். 280, கொடி- கொடிபோன்றவள். மிக அற்றனள்-முழுதும்
நீங்கினாள். ‘‘இனி’’ என்றதன்பின் ‘விளைவது’ என்பது வருவிக்க.
‘இனித் தெருவில் வந்து உம்மைத் தூற்றுவாள்’ |