மூலம்
383 வான் உற்ற மா மலைகள் ஆனாய், நீயே; வடகயிலை                           மன்னி இருந்தாய், நீயே; ஊன் உற்ற ஒளி மழுவாள் படையாய், நீயே; ஒளி            மதியோடு, அரவு, புனல், வைத்தாய், நீயே; ஆன் உற்ற ஐந்தும் அமர்ந்தாய், நீயே; “அடியான்”              என்று அடி என்மேல் வைத்தாய், நீயே; தேன் உற்ற சொல் மடவாள் பங்கன், நீயே திரு                  ஐயாறு அகலாத செம்பொன்சோதீ!.	உரை