மூலம்
607 பண்டானை, பரந்தானை, குவிந்தான் தன்னை,        பாரானை, விண் ஆய் இவ் உலகம் எல்லாம் உண்டானை, உமிழ்ந்தானை, உடையான் தன்னை,       ஒருவரும் தன் பெருமைதனை அறிய ஒண்ணா விண்டானை, விண்டார் தம் புரங்கள் மூன்றும்         வெவ் அழலில் வெந்து பொடி ஆகி வீழக் கண்டானை, கற்குடியில் விழுமியானை, கற்பகத்தை,                   கண் ஆரக் கண்டேன், நானே.	உரை