மூலம்
396 தாமரையான் தன் தலையைச் சாய்த்தான் கண்டாய்;    தகவு உடையார் நெஞ்சு இருக்கை கொண்டான் கண்டாய்; பூ மலரான் ஏத்தும் புனிதன் கண்டாய்! புணர்ச்சிப்                      பொருள் ஆகி நின்றான் கண்டாய்; ஏ மருவு வெஞ்சிலை ஒன்று ஏந்தி கண்டாய்; இருள்                  ஆர்ந்த கண்டத்து இறைவன் கண்டாய்; மா மருவும் கலை கையில் ஏந்தி கண்டாய் மழபாடி                            மன்னும் மணாளன் தானே.	உரை