தொடக்கம்

ஒன்பதாம் தந்திரம்

9. ஆகாசப் பேறு

1	உள்ளத்து உளோம் என ஈசன் ஒருவனை உள்ளத்து உளே அங்கி ஆய ஒருவனை உள்ளத்து உளே நீதி ஆய ஒருவனை உள்ளத்து உளே உடல் ஆகாயம் ஆமே.

உரை

2	பெரு நிலம் ஆய் அண்டம் ஆய அண்டத்து அப்பால் குரு நிலம் ஆய் நின்ற கொள்கையான் ஈசன் பெரு நிலம் ஆய் நின்று தாங்கிய தாளோன் அரு நிலை ஆய் நின்ற ஆதிப் பிரானே.

உரை

3	அண்ட ஒளியும் அகண்ட ஒளியுடன் பிண்ட ஒளியால் பிதற்றும் பெருமையை உண்ட வெளிக்குள் ஒளிக்குள் ஒளித்தது கொண்ட குறியைக் குலைத்தது தானே.

உரை

4	பயன் உறு கன்னியர் போகத்தின் உள்ளே பயன் உறும் ஆதி பரம் சுடர்ச் சோதி அயனொடு மால் அறியா வகை நின்றிட்டு உயர் நெறியாய் ஒளி ஒன்று அது ஆமே.

உரை

5	அறிவுக்கு அறிவு ஆம் அகண்ட ஒளியும் பிறியா வலத்தினில் பேர் ஒளி மூன்றும் அறியாது அடங்கிடில் அத்தன் அடிக்குள் பிறியாது இருக்கில் பெரும் காலம் ஆமே.

உரை

6	ஆகாச வண்ணன் அமரர் குலக் கொழுந்து ஏகாச மாசுணம் இட்டு அங்கு இருந்தவன் ஆகாச வண்ணம் அமர்ந்து நின்று அப்புறம் ஆகாசம் ஆய் அங்கி வண்ணனும் ஆமே.

உரை

7	உயிர்க்கின்ற வாறும் உலகமும் ஒக்க உயிர்க்கின்ற உள் ஒளி சேர்கின்ற போது குயில் கொண்ட பேதை குலாவி உலாவி வெயில் கொண்டு என் உள்ளம் வெளியது ஆமே.

உரை

8	நணுகில் அகல் இலன் ஆதன் உலகத்து அணுகில் அகன்ற பெரும் பதி நந்தி நணுகிய மின் ஒளி சோதி வெளியைப் பணியின் அமுதம் பருகலும் ஆமே.

உரை

9	புறத்து உள ஆகாசம் புவனம் உலகம் அகத்து உள ஆகாசம் எம் ஆதி அறிவு சிவத்துள் ஆகாசம் செழும் சுடர்ச் சோதி சகத்துள் ஆகாசம் தானம் சமாதியே.

உரை