|
| | பெருமையுடைய இசையோடும் கூடிய திருப்பதிகத்தினைத் "தூவாயா!" என்று தொடங்கி; இங்கு...என்று - இங்கே எம்முடைய துன்பத்தினைப் போக்கிக் கண்காணும்படிக் காட்டுதல் வேண்டும் என்ற கருத்துடன்; அங்கணர் தம்...புனைந்தார் - இறைவர் திருமுன்பு நின்று பாடி அரிய தமிழ்ப் பதிகமாகிய மாலையினைப் புனைந்தருளினர். |
| | (வி-ரை) துங்க இசை - துங்கம் - உயர்ச்சி; பதிகப் பண்ணாகிய பண் பஞ்சமம். |
| | "தூவாயா!" - பதிகத் தொடக்கமாகிய முதற் குறிப்பு; உண்ணுகின்ற வாயினையுடையவரே!; தூ - உண்ணுதல். எமது துக்கங்களைப் போக்குபவர் என்பதும் குறிப்பு. |
| | "இங்கெமது...காட்டாய்" என்று - பதிகக் கருத்தாகிய குறிப்பு; எமது - பதிகத்துள் தொண்டு செய்வார் - நல்லன சொல்லுவார் - ஆகமசீலர் - என்றிவ்வாறு அடியார்களைக் குறித்து வேண்டுதலின் எமது என்று பன்மையிற் கூறினார். |
| | அங்கணர் - அங்கண்மை - கண்ணோட்டம் - உடையவர்; அழகிய கண்ணுடையவர் என்றலுமாம். கண்பெறக் கேட்கின்றமையால் கண்ணுடையவரே கண் தரவல்லவர் என்ற குறிப்பும்பெற இத்தன்மை பற்றிக் கூறினார். |
| | தமிழ் - தமிழ்ப் பதிகமாகிய மாலை. |
| | 303 |
| | திருஆரூர்ப் பரவையுண் மண்டளி |
| | திருச்சிற்றம்பலம் | பண் - பஞ்சமம் |
| | தூவாயா தொண்டுசெய் வார்படு துக்கங்கள்
காவாயே கண்டுகொண் டாரைவர் காக்கிலும்
நாவாயா லுன்னையே நல்லன சொல்லுவேற்
காவாவென் பரவையுண் மண்டளி யம்மானே. | |
| | (1) |
| | கரந்தையும் வன்னியு மத்தமுங் கூவிளம்
பரந்தசீர்ப் பரவையுண் மண்டளி யம்மானை
நிரம்பிய வூர னுரைத்தன பத்திவை
விரும்புவார் மேலையார் மேலையார் மேலாரே. | |
| | (10) |
| | திருச்சிற்றம்பலம். |
| | பதிகக் குறிப்பு : - "தூவாயா! இங்கெமது துயர்களைந்து கண் காணக் காட்டாய் என்று பாடியது. (3457) ஆசிரியர் காட்டியருளியவாறு. |
| | பதிகப் பாட்டுக் குறிப்பு : - (1) தூவாயா - சுவாமி பெயர்; துக்கங்கள் காவாயே - துயர்கள் நலிவு செய்யாமற் காக்க வேண்டும்; காவாய் - காக்க; ஏகாரம் தேற்றம்; ஐவர்காக்கிலும் - மாறி நின்று மயக்கும் வஞ்சப் புலனைந்தும் என்னை உன்வழிச் செல்லாது சிறைப்படுத்திக் காவல் புரியினும்; 4வது பாட்டுப் பார்க்க; நாவாயால்...சொல்லுவேற்கு - நாவினால் உன்னை நன்மையே சொல்லித் துதிப்பவனாகிய எனக்கு; ஆவா! - இரக்கச் சொல்; என் - என்று அபயம் சொல்க; நல்லன சொல்லுவார் (3); ஐவர் காக்கிலும் (4); -(2) புலவர்க்கு - தம்மை உளப்படுத்திப் படர்க்கையிற் கூறிய நயம் காண்க; நினைவாரை - (5) ஆகமசீலர் (6); போற்றலாந் தன்னானே - தன்னைப் புகழ்ந்திடும் தற்சோதி - போற்றலாகும் அளவும் புகழும் புகழ்களெல்லாம் உன்னையே வந்து சாரும் சுயஞ்சோதியே; புலவர் எவ்வாறும் எவ்வளவும் போற்றினும் அவை யாவும் உன்னையே வந்து சாரும் தன்மை |