(இ - ள்.) அத்தலை நின்ற மாயோன் - அங்கு நின்ற திருமால், ஆதி
செங்கரத்து - முதல்வனது சிவந்த திருக்கையின்கண், கமலப் போது பூத்தது
ஓர் காந்தள் ஒப்ப - தாமரை மலரில் மலர்ந்ததாகிய ஒரு காந்தள் மலரை
ஒக்க, நங்கை கைதலம் வைத்து - இறைவியின் திருக்கரத்தை வைத்து, அரு
மனு வாய் ஓத - அரிய மந்திரத்தை வாய் கூற, கரக நீர் மாரி பெய்தான் -
கரகத்திலுள்ள நீரைப் பொழிந்தான் (தாரை வார்த்தான்); தொத்து அலர்
கண்ணி விண்ணோர் - பூங் கொத்தலர்ந்த மாலையையுடைய தேவர்கள்,
தொழுது பூமாரி பெய்தார் - வணங்கி மலர் மழை பொழிந்தார்கள் எ - று.

     மலயத்துவச பாண்டியன் இன்மையானும் திருமால் உமைக்கு
உடன்பிறப்பாமுரிமையுடைய னாகலானும் அவன் தாரை
வார்த்தளித்தானென்க. அயனும் மாலும் இத்தகை உரிமையுடையரென்பது,

என்னும் திருப்பொற் சுண்ணத்தா னறிக. நீரை மிகுதியாகச் சொரிந்தா
னென்பார் 'நீர்மாரி பெய்தான்' என்றார்; பின் 'பூமாரி பெய்தார்' என்பதை
நோக்க நயமுடைத்தாதலுங் கருதி. கமலப் போது பூத்ததோர் காந்தளொப்ப'
என்றது இல்பொருளுவமை. (178)

     (இ - ள்.) அரம்பை மாதர் ஆடினார் - அரம்பையர்கள் ஆடினார்கள்.
விஞ்சையர் அமுத கீதம் பாடினார் - வித்தியாதரர்கள் அமுதம் போன்ற
இசைகளைப் பாடினார்கள்; முனிவர் அர என்று ஆர்த்துப் பரவினார் -
முனிவர்கள் அரகரவென்று முழங்கித் துதித்தார்கள்; வானோர் புகளப்
போர்வை மூடினார் - தேவர்கள் புளகமாகிய போர்வையாற் பொதியப்
பெற்றார்கள்; கணத்தவர் முடிமேல் செங்கை சூடினார் - சிவ கணத்தவர்கள்
முடியின் மேல் சிவந்த கைகளைக் குவித்தார்கள்; பலரும் மன்றல்
இன்பத்தொடு கடல் ஆழ்ந்தார் - அனைவரும் திருமண இன்பமாகிய கடலில்
அமிழ்ந்தார்கள் எ - று.

     கடலினொருபுறம் சகரரால் தோண்டப் பட்டமையின் 'தொடு கடல்'
என்றார். (179)

     (பா - ம்.) * ஆசிகூற.