(இ - ள்.) இத்தகைய சேண் புலன் உளாரை - இத்தன்மையுடைய
சேய்மை நாடுகளில் உள்ளாரை, இவண் உய்த்த வித்தகைமை என் என -
இங்கு வருவித்த சாமார்த்தியம் யாது என்று, வினவி யருள் செய்யேல் -
வினாவியருளாதே, அத்த - அப்பெருமானே, நின் அரும் பொருள்
அனைத்தும் - நினது அரிய பொருள் முற்றும், வரையாது உய்த்தலின் -
வரையறையின்றிச் செலவு செய்தமையால், அடைந்தனர்கள் என உரைத்தான் -
இவர்கள் யாவரும் வந்தார்கள் என்று கூறினான்.

     வித்தகம் - சதுரப்பாடு; இது மை என்னும் பகுதிப்பொருள் விகுதிபெற்று
வித்தகைமை எனத் திரிந்தது. இவர்கள் வந்தமைக்கு நின் பொருள்
காரணமாமன்றி என் வித்தகம் காரணமன்று என அடங்கிக் கூறினான். அரும்
பொருள் - பெறுதற்கரிய பொருள், அறநெறியால் வந்தபொருள். ஆல் :
அசை. அறிவித்தவன் வினாவற்க உய்த்தலின் அடைந்தனர் என உரைத்தான்
என்க. இவ்வைந்து செய்யுட்களிலும் பலர்பாலில் இரு விகுதிபெற்று வந்த
சொற்களுள்ளமை காண்க. (34)

     (இ - ள்.) அந் நெடுஞ்சேனை தன்னுள் - அப் பெரிய சேனையின்
கண், சேண் இடை அடல்மா ஊர்ந்து பின்உற நிற்கும் - சேய்மையில் வலிய
குதிரையைச் செலுத்திப் பின்னாக நிற்கின்ற, ஒற்றைச் சேவகப் பிரானை -
ஒப்பில்லாத வீரனாகிய இறைவனை, மன்னவன் நோக்கி - பாண்டி வேந்தன்
பார்த்து, அவன் யார் என்ன - அவன் யார் என்று வினவ, சாமந்தன்
வணங்கி - சாமந்தன் தொழுது, ஐய - ஐயனே, இன்னவர் சேனை வெள்ளத்து
- இவர்களின் சேனைப் பெருக்கத்துள், யார் என்று அறிவது என்றான் - யார்
என்று அறிந்து சொல்லக்கூடும் என்று கூறினான்.

     இச் சேனை வெள்ளத்திலே தனித்தனியாக அறியலுறின் யாரை
அறியக்கூடும் என்றா னென்க. இன்னவர் யாரென்று அறிவது என
இயைத்தலுமாம். (35)

     (இ - ள்.) அவரை இங்கு அழைத்தி என்றான் - அவரை இங்கு
அழைப்பாயாக என்றான் வேந்தன்; அரசன் தன் வழிச் செல்வார்போல் -
அவனது வழிப்பட்டுச் செல்பவரைப்போல, கவயம் இட்டவரும் போந்தார் -
கவசமணிந்த அவ் வீரரும் போந்தார்; காவலன் களி கூர்ந்து - மன்னன்
மகிழ்ச்சிமிக்கு, அம்பொன் நவமணிக்கலன் பொன் ஆடை நல்கினான்.
அழகிய பொன்னாலாகிய நவமணியிழைத்த அணிகளையும்