பிறையும் சுரந்தார் தமை நேர்ந்து சொல்வான் - கங்கையையும் மதியையும்
ஒளித்து வந்த சித்தசாமிகளைப் பார்த்துக் கூறுவான்.

     செல்வக் கன்னல் - செமுமையுள்ள கரும்பு. ஆரும் : யாரும் என்பதன்
மரூஉ. கையுறையாகக் கொண்டு வணங்க. கொடையாற் புகழும் கை யென்க.
(11)

     (இ - ள்.) வல்லாரில் வல்லேம் என உம்மை மதித்த நீர் - வல்ல
வர்களுள் வல்லே மென்று உம்மை மதித்துக்கொண்ட நீர், இக்கல்லானைக்கு
இந்தக்கரும்பை அருத்தின் - இந்தக் கல்லானைக்கு இக் கரும்பினை
உண்பித்தால். எல்லாம் வல்லாரும் நீரே - எல்லாம் வல்ல சித்தரும் நீரே,
மதுரைப் பெருமானும் நீரே அல்லால் எவர் - மதுரை நாயகனும் நீரேயன்றி
வேறு யாவர், நும்மனம் வேட்டது அளிப்பன் என்றான் - பின்பு நுமது மனம்
விரும்பியதைக் கொடுப்பேன் என்று கூறினான்.

     வல்லாரெல்லாருள்ளும் யாம் வல்லேமென மதித்த வென்க; ஏழுனுருபு
கூட்டிப் பிரித்தற்பொருளில் வந்தது. (12)

     (இ - ள்.) என்னா முகிலைத் தளை இட்டவன் கூற - என்று
மேகத்தைச் சிறையிட்ட பாண்டியன் சொல்ல, சித்தர் கேட்டு -
அம்மொழியைச் சித்தமூர்த்திகள் கேட்டு, தென்னா வருதி எனப் புன்னகை
செய்து - பாண்டியனே வருவாள் எனப் புன்னகை புரிந்து, எமக்கு உன்னால்
வருவது ஏது - எமக்கு உன்னால் வரும் பயன் யாது உளது, உன் ஆசை தீர
- உனது அவா அடங்க, நாமே நினக்குத் தருகின்றது அலாமல் உண்டோ -
நாமே உனக்குக் கொடுக்கின்ற தல்லாமல் வேறு உண்டோ?

     ‘நும் மனம் வேட்டது அளிப்பன்’ என மீட்டுங் கூறியதற்கு விடையாக
இங்ஙனம் கூறினார். தருகின்றது : தொழிற்பெயர். நின்பாற் பெறுவதொன்றுண்டோ என்க. (13)