முகப்பு
மகா காளர் வருபடலம்
	3357. பை அரா அமளியானும் பரம் பொருள் முதலும் நல்கும் ஐயனே ஓலம் விண்ணோர்க்கு ஆதியே ஓலம் செண்டார் கையனே ஓலம் எங்கள் கடவுளே ஓலம் மெய்யர் மெய்யனே ஓலம் தொல் சீர் வீரனே ஓலம் ஓலம். 1
	3358. ஆரணச் சுருதி ஓர் சார் அடல் உருத்திரன் என்று ஏத்தும் காரணக் கடவுள் ஓலம் கடல் நிறத்து எந்தாய் ஓலம் பூரணைக்கு இறைவா ஓலம் புட்கலை கணவா ஓலம் வாரணத்து இறை மேல் கொண்டு வரும் பிரான் ஓலம்                                        என்றாள். 2
	3359. ஒய் எனச் சசி இவ் வாற்றால் ஓல் இட அது கேட்டு                                      எங்கள் ஐயனைக் குறித்துக் கூவி அரற்றுவாள் போலும் என்னா மையினைத் தடுத்துச் சிந்து மருத்து என வந்தான் என்ப வெய்யரில் பெரிதும் வெய்யோன் வீரமா காளன்                                    என்போன். 3
	3360. சாத்தனது அருளின் நிற்கும் தானை அம் தலைவன்                                     வானோர் வேத்து அவை ஆன எல்லாம் வியத்தகு வீரன் உந்தி பூத்தவன் முதலோர் யாரும் புகழ வெவ் விடத்தை உண்டு காத்தவன் நாமம் பெற்றோன் காலற்கும் காலன்                                   போல்வான். 4
	3361. இரு பிறை ஞெலிந்திட்டு அன்ன இலங்கு எழில்                            எயிற்றன் ஞாலம் வரு முகில் தடிந்தால் என்ன வாள் கொடு விதிர்க்கும்                                      கையன் உரும் இடிக்குரல் போல் ஆர்க்கும் ஓதையன் உரப்பும்                                     சொல்லன் கரவிழைத்து எங்ஙன் போதி நில் எனக் கழறி வந்தான். 5
	3362. கொம் என வந்த வீரன் கூவிய சசியை நோக்கி அம்மனை அழுங்கல் வாழி அசமுகி என்னும் வெய்யாள் கிம்மியின் துணையும் அஞ்சேல் ஈண்டு உனைத்                                தீண்டுகின்ற கைம் முறை தடிந்து வல்லே விடுவிப்பன் காண்டி                                   என்றான். 6
	3363. வீரனது உரையைக் கேளா மெல்லியல் அணங்கின்                                      நல்லாள் பேர் இடர் சிறிது நீத்துப் பெயல் உறு துவலை தூங்கு மாரியின் செலவு கண்ட வள வயல் பைம் கூழ் போல ஆருயிர் பெற்றாள் மற்றை அசமுகி அவனைக் கண்டாள். 7
	3364. ஓவரும் புவனம் யாவும் ஒருங்கு முத்தொழிலும் ஆற்றும் மூவரும் துறக்கம் வைகும் முதல்வனும் திசை காப்பாளர் யாவரும் என் முன் நில்லார் ஈண்டு எனை இகழ்ந்து சீறித் தேவர் தம் குழுவின் உள்ளான் ஒருவனோ செல்வன்                                        என்றாள். 8
	3365. வெறித்திடு கண்ணில் நோக்கி வெவ்விதழ் அதுக்கி வல்லே கறித்தனள் எயிற்றின் மாலை கறகற கலிப்ப ஆர்த்தது முறித்து இவன் தன்னை உண்டு முரண் வலி தொலைப்பன்                                         என்னாக் குறித்த அசமுகத்தி நிற்பக் குறுகினன் திறல் சேர் வீரன். 9
	3366. தட்டறு நோன்மை பூண்ட சசி தனைத் தமியள் என்றே பட்டிமை நெறியால் பற்றிப் படருதி இவளை இன்னே விட்டனை போதி செய்த வியன் பிழை பொறுப்பன்                                      நின்னை அட்டிடு கின்றது இல்லை அஞ்சலை அரிவை என்றான். 10
	3367. கேட்டலும் உருத்து இவ் வார்த்தை கிளத்தினை நின்னை                                          யாரே ஈட்டுடன் இவளைப் போற்று என்று இப்பணி தலை                                     தந்துள்ளார் வேட்டனன் அவரைக் கேட்ப விளம்புதி என்றான் முந்தூழ் மாட்டுறு கனலி என்னத் தன்குலம் முடிப்பான் வந்தாள். 11
	3368. தாரணி முதல மூன்றும் தலை அளி புரிந்து காப்பான் காரணி செறிந்து உற்றன்ன கரியவன் கடவுள் வெள்ளை வாரணம் உடைய ஐயன் மற்று இது பணித்தான் என்பேர் வீரரில் வீரன் ஆன வீரமா காளன் என்றான். 12
	3369. என்றலும் அனைய வாய்மை இந்திரன் தனக்கும் ஈசன் பொன் திரண் மார்பன் நல்கும் புதல்வற்கும்                             பொதுமைத்து ஆகி நின்ற அதுவாகத் தேவர் நிருதரால் வருந்தும் ஊழால் சென்றவன் மகவான் ஏவல் ஆள் எனச் சிந்தை செய்தாள். 13
	3370. புந்தியில் இதனை உன்னிப் பொள் எனச் சினம் மீக்                                      கொள்ள இந்திரன் தொழுவன் கொல்லாம் எனை இடை தடுக்கும்                                        நீரான் சிந்துவன் இவனை என்னாச் செம்கையில் சூலம் தன்னை உந்தினள் அது போய் வீரன் உரன் எதிர் குறுகிற்று                                       அன்றே. 14
	3371. குறுகி முன் வருத லோடும் குரூஉச் சுடர் அங்கி மூன்றும் முறையினோர் இடை உற்று அன்ன முத்தலைப் படையைக்                                         காணூஉ அறை கழல் வீரன் தொல் நாள் அங்கியை அட்டதே                                          போல் எறி கதிர் வாளால் மைந்தன் இருதுணி படுத்தினானே. 15
	3372. படுத்தலும் மணிகள் நீலப் பையரா உமிழ்ந்தது என்னக் கடித்திடும் எயிற்றுப் பேழ்வாய்க் கரும் கணம் அழல்                                 கான்று என்ன விடித்திடு கொண் மூவின் பால் எழுந்த மின் என்ன                                    அன்னாள் விடுத்திடு சூல வைவேல் வெவ் அழல் பொழிந்தது                                     அன்றே. 16
	3373. காலத்தின் உலகம் உண்ணக் கடல் உறு வடவை தானே ஆலத்தை மீது பூசி அசமுகி கரத்தில் கொள்ளச் சூலத்தின் அமைந்தது அம்மா சோதனை கொடுப்பன்                                      என்னாச் சீலத்தின் மிக்கோன் கூர்வாள் செந்தழல் பொழிவித்தது                                       அன்றே. 17
	3374. சூளின் ஆர்த்து எறியும் வீரன் சுடர்கொள் முத்தலை                                  வேல் தன்னை வாளினால் தடிதலோடும் மறி முகத்து அணங்கு சீறிக் கேளினால் தனது பாங்கில் கிடைத்த துன் முகி கைச்சூலம் கோளினால் கடிது வாங்கிக் கூற்றனும் உட்க ஆர்த்தாள். 18
	3375. வசி கெழு சூலம் பற்றி மருத்துவன் துணைவி ஆன சசிதனை இகுளை ஆகும் தையல் தன் கரத்தில் சேர்த்தி நிசியின் மால் பாந்தளோடு நெடும் கதிர் நேர் புக்கு என்ன விசையொடு கொடியள் சென்றாள் வீரமாகாளன் தன் மேல். 19
	3376. ஒற்றை முத்தலை வேல் தன்னை ஒப்பிலான் மரும மீது குற்றியம் உன்னி நீட்டிக் குறுகினள் அமர் செய் போழ்தில் கற்றை அம் சுடர்க் கூர் வாளால் காவலன் எறிதலோடும் இற்றது சூலம் கண்ட அசமுகி இடைந்து போனாள். 20
	3377. இடைந்தனள் ஏகி ஆண்டு ஓர் இருங்கிரி பறித்திட்டு                                      இன்னே முடிந்தனை போலும் என்னா மொய்ம்புடன் அவன்மேல்                                       ஓச்சத் தடிந்தனன் தடித லோடும் தாரைவாள் படையும் வல்லே ஒடிந்தது கொடியள் காணா ஒல் ஒலிக் கடல் போல்                                    ஆர்த்தாள். 21
	3378. வீரமா காள கேண்மோ வேதனே ஆதி விண்ணோர் ஆரும்வந்து ஆசி கூற அகிலமும் ஆளுகின்ற சூரன் ஆம் எமது முன்னோன் தோள் இடை உய்ப்பக்                                      கொண்டு பேருவன் இவளை ஓராய் விலக்கினை பேதை நீராய். 22
	3379. தடுத்திடல் முறையது அன்று ஆல் தாரகன் தானை வீரர் அடுத்திடில் படுப்பர் கண்டாய் அன்றியும் யானே நின்னை எடுத்தனன் மிசைவன் துய்க்கின் இரும்பசி உலவாது என்னா விடுத்தனன் உய்ந்து போதி விளி உறேல் எளியை என்றாள். 23
	3380. பாதகி இனைய மாற்றம் பகர்தலும் வீரன் கேளா வேதியின் நினது சூலப் படையிற எறிந்தேன் நின்னை மாது என அடாது நின்றேன் மற்று இதை உணர்ந்து                                      வல்லே போதியால் இவளை விட்டுப் போக்கலை கரத்தை                                     என்றான். 24
	3381. என்றலும் கொடியள் கேளா ஈங்கு இவன் வாளும் இன்றி நின்றனன் இவனொடே போர் நேருதல் நெறியது அன்றால் அன்றியும் இவனை வெல்லல் அரிதினிச் சசியைக் கொண்டு சென்றிடல் துணிபாம் என்னாத் திரும்பினள் சேடி தன்பால். 25
	3382. துன்முகி ஆகி நின்ற துணைவி தன் சிறைப் பட்டு உள்ள பொன் மிகும் யாணர் மேனிப் புலோமசை                            தனைத்தான் பற்றிக் கொன்மலி அம் பொன் மேருக் குவட்டினைக்                            கொடுபோங் காலின் வன்மையினோடு கொண்டு மறிமுகத்து அணங்கு                                    போனாள். 26
	3383. போகலும் அதனை ஐயன் பொருநரில் தலைவன் பாரா ஏகுதி போலும் நில் என்று எய்தியே உடைவாள் வாங்கிச் சேகுறு மனத்தாள் கூந்தல் செங்கையால் பற்றி ஈர்த்துக் தோகையைத் தொட்டகையைத் துணித்தனன்                              விண்ணோர் துள்ள. 27
	3384. இருட்டு உறு பிலத்து உற்றோரை எடுத்து வெள்ளி                            இடை இட்டு என்ன மருட்டு உறு மதியள் ஆகி வருந்திய சசி என்பாளை அருள் திறத்தோடு வீடு செய்து பின் அவுண மாதை உருட்டினன் தனது தாளால் உரும் என உதைத்துத் தள்ளி. 28
	3385. அயமுகி வீழ்தலோடும் அழுங்கியே அயலின் நின்ற வயம் மிகு துன்முகத்து மங்கை தன் கரத்தில் ஒன்றைச் செயிர் அறு சசியை நீயும் தீண்டினை போலும் என்னாத் துயல் வரு தொடையல் வீரன் துணித்தனன்                               சோரி பொங்க. 29
	3386. மதர்த்திடு துன்முகி வன்கை வாளினால் சிதைத்திடு மொய்ம்புடைச் சேனை காவலன் உதைத்தனன் அனையளும் ஓ என்றே உளம் பதைத்தனள் புலம்பியே படியில் வீழவே. 30