முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

முதல் ஆயிரம் பெரியாழ்வார் பெரியாழ்வார் திருமொழி
நற்றாய் இரங்கல்
285 ஐய புழுதி உடம்பு அளைந்து இவள்       பேச்சும் அலந்தலையாய்ச் செய்ய நூலின் சிற்றாடை செப்பன்       உடுக்கவும் வல்லள் அல்லள் கையினில் சிறுதூதை யோடு இவள்       முற்றில் பிரிந்தும் இலள் பை அரவணைப் பள்ளியானொடு       கைவைத்து இவள்வருமே             (1)
286 வாயிற் பல்லும் எழுந்தில மயி       ரும் முடி கூடிற்றில சாய்வு இலாத குறுந்தலைச் சில       பிள்ளைகளோடு இணங்கி தீ இணக்கு இணங்கு ஆடி வந்து இவள்       தன் அன்ன செம்மை சொல்லி மாயன் மா மணிவண்ணன்மேல் இவள்       மால் உறுகின்றாளே             (2)
287 பொங்கு வெண்மணல் கொண்டு சிற்றிலும்       முற்றத்து இழைக்கலுறில் சங்கு சக்கரம் தண்டு வாள் வில்லும்       அல்லது இழைக்கலுறாள் கொங்கை இன்னம் குவிந்து எழுந்தில       கோவிந்தனோடு இவளைச் சங்கை யாகி என் உள்ளம் நாள்தொறும்       தட்டுளுப்பு ஆகின்றதே             (3)
288 ஏழை பேதை ஓர் பாலகன் வந்து என்       பெண்மகளை எள்கி தோழிமார் பலர் கொண்டுபோய்ச் செய்த       சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன் ஆழியான் என்னும் ஆழ மோழையில்       பாய்ச்சி அகப்படுத்தி மூழை உப்பு அறியாது என்னும்       மூதுரையும் இலளே             (4)
289 நாடும் ஊரும் அறியவே போய்       நல்ல துழாய் அலங்கல் சூடி நாரணன் போம் இடம் எல்லாம்       சோதித்து உழிதர்கின்றாள் கேடு வேண்டுகின்றார் பலர் உளர்       கேசவனோடு இவளைப் பாடிகாவல் இடுமின் என்று என்று       பார் தடுமாறினதே             (5)
290 பட்டம் கட்டிப் பொற்றோடு பெய்து இவள்       பாடகமும் சிலம்பும் இட்ட மாக வளர்த்து எடுத்தேனுக்கு       என்னோடு இருக்கலுறாள் பொட்டப் போய்ப் புறப்பட்டு நின்று இவள்       பூவைப் பூவண்ணா என்னும் வட்ட வார் குழல் மங்கைமீர் இவள்       மால் உறுகின்றாளே             (6)
291 பேசவும் தரியாத பெண்மையின்       பேதையேன் பேதை இவள் கூசமின்றி நின்றார்கள் தம் எதிர்       கோல் கழிந்தான் மூழையாய் கேசவா என்றும் கேடிலீ என்றும்       கிஞ்சுக வாய் மொழியாள் வாச வார்குழல் மங்கைமீர் இவள்       மால் உறுகின்றாளே 7
292 காறை பூணும் கண்ணாடி காணும் தன்       கையில் வளை குலுக்கும் கூறை உடுக்கும் அயர்க்கும் தன்       கொவ்வைச் செவ்வாய் திருத்தும் தேறித் தேறி நின்று ஆயிரம் பேர்த்       தேவன் திறம் பிதற்றும் மாறில் மா மணிவண்ணன்மேல் இவள்       மால் உறுகின்றாளே             (8)
293 கைத்தலத்து உள்ள மாடு அழியக்       கண்ணாலங்கள் செய்து இவளை- வைத்து வைத்துக்கொண்டு என்ன வாணிபம்?       நம்மை வடுப்படுத்தும்- செய்த்தலை எழு நாற்றுப் போல் அவன்       செய்வன செய்துகொள்ள மைத் தடமுகில் வண்ணன் பக்கல்       வளர விடுமின்களே             (9)
294 பெருப் பெருத்த கண்ணாலங்கள் செய்து       பேணி நம் இல்லத்துள்ளே இருத்துவான் எண்ணி நாம் இருக்க       இவளும் ஒன்று எண்ணுகின்றாள் மருத்துவப் பதம் நீங்கினாள் என்னும்       வார்த்தை படுவதன்முன் ஒருப்படுத்து இடுமின் இவளை       உலகளந்தான் இடைக்கே             (10)
295 ஞாலம் முற்றும் உண்டு ஆலிலைத் துயில்       நாராயணனுக்கு இவள் மாலதாகி மகிழ்ந்தனள் என்று       தாய் உரை செய்ததனை கோலம் ஆர் பொழில் சூழ் புதுவையர்கோன்       விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும் வல்லவர்கட்கு       இல்லை வரு துயரே             (11)