முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

முதல் ஆயிரம் பெரியாழ்வார் பெரியாழ்வார் திருமொழி
எமபயம் நீக்கென அரங்கத்தரவணையானை வேண்டுதல்
422 துப்புடையாரை அடைவது எல்லாம்       சோர்விடத்துத் துணை ஆவர் என்றே ஒப்பிலேன் ஆகிலும் நின் அடைந்தேன்       ஆனைக்கு நீ அருள் செய்தமையால் எய்ப்பு என்னை வந்து நலியும்போது அங்கு       ஏதும் நான் உன்னை நினைக்கமாட்டேன் அப்போதைக்கு இப்போதே சொல்லி வைத்தேன்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (1)
423 சாம் இடத்து என்னைக் குறிக்கொள் கண்டாய்       சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தினானே நா மடித்து என்னை அனேக தண்டம்       செய்வதா நிற்பர் நமன்தமர்கள் போம் இடத்து உன்திறத்து எத்தனையும்       புகாவண்ணம் நிற்பதோர் மாயை வல்லை ஆம் இடத்தே உன்னைச் சொல்லி வைத்தேன்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (2)
424 எல்லையில் வாசல் குறுகச் சென்றால்       எற்றி நமன்-தமர் பற்றும்போது நில்லுமின் என்னும் உபாயம் இல்லை       நேமியும் சங்கமும் ஏந்தினானே சொல்லலாம் போதே உன் நாமம் எல்லாம்       சொல்லினேன் என்னைக் குறிக்கொண்டு என்றும் அல்லற் படாவண்ணம் காக்க வேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (3)
425 ஒற்றை விடையனும் நான்முகனும்       உன்னை அறியாப் பெருமையோனே முற்ற உலகு எல்லாம் நீயே ஆகி       மூன்று எழுத்து ஆய முதல்வனே!ஓ அற்றது வாழ்நாள் இவற்கு என்று எண்ணி       அஞ்ச நமன்தமர் பற்றல் உற்ற அற்றைக்கு நீ என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (4)
426 பை அரவின் அணைப் பாற்கடலுள்       பள்ளி கொள்கின்ற பரம முர்த்தி உய்ய உலகு படைக்க வேண்டி       உந்தியிற் தோற்றினாய் நான்முகனை வைய மனிசரைப் பொய் என்று எண்ணிக்       காலனையும் உடனே படைத்தாய் ஐய இனி என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (5)
427 தண்ணனவு இல்லை நமன்தமர்கள்       சாலக் கொடுமைகள் செய்யாநிற்பர் மண்ணொடு நீரும் எரியும் காலும்       மற்றும் ஆகாசமும் ஆகி நின்றாய் எண்ணலாம் போதே உன் நாமம் எல்லாம்       எண்ணினேன் என்னைக் குறிக்கொண்டு என்றும் அண்ணலே நீ என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (6)
428 செஞ்சொல் மறைப்பொருள் ஆகி நின்ற       தேவர்கள் நாயகனே எம்மானே எஞ்சலில் என்னுடை இன் அமுதே       ஏழ் உலகும் உடையாய் என் அப்பா வஞ்ச உருவின் நமன்தமர்கள்       வலிந்து நலிந்து என்னைப் பற்றும்போது அஞ்சலை என்று என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (7)
429 நான் ஏதும் உன் மாயம் ஒன்று அறியேன்       நமன்தமர் பற்றி நலிந்திட்டு இந்த ஊனே புகே என்று மோதும்போது அங்கு       உன்னை நான் ஒன்றும் நினைக்கமாட்டேன் வான் ஏய வானவர் தங்கள் ஈசா       மதுரைப் பிறந்த மா மாயனே என் ஆனாய் நீ என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (8)
430 குன்று எடுத்து ஆநிரை காத்த ஆயா       கோநிரை மேய்த்தவனே எம்மானே அன்று முதல் இன்று அறுதியாக ஆதி அஞ் சோதி மறந்து அறியேன் நன்றும் கொடிய நமன்தமர்கள்       நலிந்து வலிந்து என்னைப் பற்றும்போது அன்று அங்கு நீ என்னைக் காக்கவேண்டும்       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (9)
431 மாயவனை மதுசூதனனை       மாதவனை மறையோர்கள் ஏத்தும் ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை       அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானை வேயர் புகழ் வில்லிபுத்தூர் மன்       விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும் தூய மனத்தினர் ஆகி வல்லார்       தூ மணிவண்ணனுக்கு ஆளர் தாமே             (10)