முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

முதல் ஆயிரம் பெரியாழ்வார் பெரியாழ்வார் திருமொழி
அடிமைப்பட்டுத் தாம் பெற்ற நன்மைகளை நினைத்துக் களித்தல்
462 சென்னி ஓங்கு தண் திருவேங்       கடம் உடையாய் உலகு தன்னை வாழ நின்ற நம்பீ       தாமோதரா சதிரா என்னையும் என் உடைமையையும் உன்       சக்கரப் பொறி ஒற்றிக்கொண்டு நின் அருளே புரிந்திருந்தேன்       இனி என் திருக்குறிப்பே?               (1)
463 பறவை ஏறு பரமபுருடா       நீ என்னைக் கைக்கொண்டபின் பிறவி என்னும் கடலும் வற்றிப்       பெரும்பதம் ஆகின்றதால் இறவு செய்யும் பாவக் காடு       தீக்கொளீஇ வேகின்றதால் அறிவை என்னும் அமுத-ஆறு       தலைப்பற்றி வாய்க்கொண்டதே (2)
464 எம்மனா என் குலதெய்வமே       என்னுடைய நாயகனே நின்னுளேனாய்ப் பெற்ற நன்மை இவ்       உலகினில் ஆர் பெறுவார்? நம்மன் போலே வீழ்த்து அமுக்கும்       நாட்டில் உள்ள பாவம் எல்லாம் சும்மெனாதே கைவிட்டு ஓடித்       தூறுகள் பாய்ந்தனவே             (3)
465 கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்டு       கலசத்தை நிறைத்தாற்போல் உடல் உருகி வாய் திறந்து       மடுத்து உன்னை நிறைத்துக்கொண்டேன் கொடுமை செய்யும் கூற்றமும் என்       கோல்-ஆடி குறுகப் பெறா தட வரைத் தோள் சக்கரபாணீ       சார்ங்க விற் சேவகனே             (4)
466 பொன்னைக் கொண்டு உரைகல் மீதே       நிறம் எழ உரைத்தாற் போல் உன்னைக் கொண்டு என் நாவகம்பால்       மாற்றின்றி உரைத்துக்கொண்டேன் உன்னைக் கொண்டு என்னுள் வைத்தேன்       என்னையும் உன்னில் இட்டேன் என் அப்பா என் இருடீகேசா       என் உயிர்க் காவலனே             (5)
467 உன்னுடைய விக்கிரமம்       ஒன்று ஒழியாமல் எல்லாம் என்னுடைய நெஞ்சகம்பால்       சுவர்வழி எழுதிக்கொண்டேன் மன் அடங்க மழு வலங்கைக்       கொண்ட இராம நம்பீ என்னிடை வந்து எம்பெருமான்       இனி எங்குப் போகின்றதே?            (6) 6
468 பருப்பதத்துக் கயல் பொறித்த       பாண்டியர் குலபதி போல் திருப் பொலிந்த சேவடி என்       சென்னியின் மேல் பொறித்தாய் மருப்பு ஒசித்தாய் மல் அடர்த்தாய்       என்று என்று உன் வாசகமே உருப் பொலிந்த நாவினேனை       உனக்கு உரித்து ஆக்கினையே             (7)
469 அனந்தன்பாலும் கருடன்பாலும்       ஐது நொய்தாக வைத்து என் மனந்தனுள்ளே வந்து வைகி       வாழச் செய்தாய் எம்பிரான் நினைந்து என்னுள்ளே நின்று நெக்குக்       கண்கள் அசும்பு ஒழுக நினைந்திருந்தே சிரமம் தீர்ந்தேன்       நேமி நெடியவனே             (8)
470 பனிக் கடலில் பள்ளி- கோளைப்       பழகவிட்டு ஓடிவந்து என் மனக் கடலில் வாழ வல்ல       மாய மணாள நம்பீ தனிக் கடலே தனிச் சுடரே       தனி உலகே என்று என்று உனக்கு இடமாய் இருக்க என்னை       உனக்கு உரித்து ஆக்கினையே             (9)
471 தட வரைவாய் மிளிர்ந்து மின்னும்       தவள நெடுங்கொடி போல் சுடர்- ஒளியாய் நெஞ்சின் உள்ளே       தோன்றும் என் சோதி நம்பீ வட தடமும் வைகுந்தமும்       மதிற் துவராபதியும் இட வகைகள் இகழ்ந்திட்டு என்பால்       இடவகை கொண்டனையே             (10)
472 வேயர் தங்கள் குலத்து உதித்த       விட்டுசித்தன் மனத்தே கோயில்கொண்ட கோவலனைக்       கொழுங்குளிர் முகில்வண்ணனை ஆயர்-ஏற்றை அமரர் கோவை       அந்தணர்தம் அமுதத்தினைச் சாயை போலப் பாட வல்லார்       தாமும் அணுக்கர்களே             (11)