முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

முதல் ஆயிரம் ஆண்டாள் நாச்சியார் திருமொழி
கண்ணன் உகந்த பொருள்கொண்டு காதல்நோய் தணிமின் எனல்
626 கண்ணன் என்னும் கருந்தெய்வம்       காட்சிப் பழகிக் கிடப்பேனைப் புண்ணிற் புளிப் பெய்தாற் போலப்       புறம் நின்று அழகு பேசாதே பெண்ணின் வருத்தம் அறியாத       பெருமான் அரையிற் பீதக வண்ண ஆடை கொண்டு என்னை       வாட்டம் தணிய வீசீரே             (1)
627 பால்-ஆலிலையில் துயில் கொண்ட       பரமன் வலைப்பட்டு இருந்தேனை வேலால் துன்னம் பெய்தாற் போல்       வேண்டிற்று எல்லாம் பேசாதே கோலால் நிரைமேய்த்து ஆயனாய்க்       குடந்தைக் கிடந்த குடம்-ஆடி நீலார் தண்ணந் துழாய் கொண்டு என்       நெறி மென் குழல்மேல் சூட்டிரே             (2)
628 கஞ்சைக் காய்ந்த கருவில்லி       கடைக்கண் என்னும் சிறைக்கோலால் நெஞ்சு ஊடுருவ வேவுண்டு       நிலையும் தளர்ந்து நைவேனை அஞ்சேல் என்னான் அவன் ஒருவன்       அவன் மார்வு அணிந்த வனமாலை வஞ்சியாதே தருமாகில்       மார்விற் கொணர்ந்து புரட்டீரே             (3)
629 ஆரே உலகத்து ஆற்றுவார்?       ஆயர்-பாடி கவர்ந்து உண்ணும் காரேறு உழக்க உழக்குண்டு       தளர்ந்தும் முறிந்தும் கிடப்பேனை ஆராவமுதம் அனையான் தன்       அமுத வாயில் ஊறிய நீர்தான் கொணர்ந்து புலராமே       பருக்கி இளைப்பை நீக்கீரே             (4)
630 அழிலும் தொழிலும் உருக் காட்டான்       அஞ்சேல் என்னான் அவன் ஒருவன் தழுவி முழுசிப் புகுந்து என்னைச்       சுற்றிச் சுழன்று போகானால் தழையின் பொழில்வாய் நிரைப் பின்னே       நெடுமால் ஊதி வருகின்ற குழலின் தொளைவாய் நீர் கொண்டு       குளிர முகத்துத் தடவீரே             (5)
631 நடை ஒன்று இல்லா உலகத்து       நந்தகோபன் மகன் என்னும் கொடிய கடிய திருமாலால்       குளப்புக்கூறு கொளப்பட்டு புடையும் பெயரகில்லேன் நான்       போழ்க்கன் மிதித்த அடிப்பாட்டில் பொடித்தான் கொணர்ந்து பூசீர்கள்       போகா உயிர் என் உடம்பையே             (6)
632 வெற்றிக் கருளக் கொடியான்தன்       மீமீது ஆடா உலகத்து வெற்ற வெறிதே பெற்ற தாய்       வேம்பே ஆக வளர்த்தாளே குற்றம் அற்ற முலைதன்னைக்       குமரன் கோலப் பணைத்தோளோடு அற்ற குற்றம் அவை தீர       அணைய அமுக்கிக் கட்டீரே             (7)
633 உள்ளே உருகி நைவேனை       உளளோ இலளோ என்னாத கொள்ளை கொள்ளிக் குறும்பனைக்       கோவர்த்தனனைக் கண்டக்கால் கொள்ளும் பயன் ஒன்று இல்லாத       கொங்கைதன்னைக் கிழங்கோடும் அள்ளிப் பறித்திட்டு அவன் மார்வில்       எறிந்து என் அழலைத் தீர்வேனே             (8)
634 கொம்மை முலைகள் இடர் தீரக்       கோவிந்தற்கு ஓர் குற்றேவல் இம்மைப் பிறவி செய்யாதே       இனிப் போய்ச் செய்யும் தவம்தான் என்? செம்மை உடைய திருமார்வில்       சேர்த்தானேனும் ஒரு ஞான்று மெய்ம்மை சொல்லி முகம் நோக்கி       விடைதான் தருமேல் மிக நன்றே             (9)
635 அல்லல் விளைத்த பெருமானை       ஆயர்பாடிக்கு அணி-விளக்கை வில்லி புதுவைநகர் நம்பி       விட்டுசித்தன் வியன் கோதை வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள்       வேட்கை உற்று மிக விரும்பும் சொல்லைத் துதிக்க வல்லார்கள்       துன்பக் கடலுள் துவளாரே             (10)