முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

நான்காம் ஆயிரம் நம்மாழ்வார் திருவாய் மொழி
ஆழ்வாரோடு எம்பெருமான் கலந்த வகை
2870 இவையும் அவையும் உவையும்       இவரும் அவரும் உவரும் எவையும் எவரும் தன்னுளே       ஆகியும் ஆக்கியும் காக்கும் அவையுள் தனிமுதல் எம்மான்       கண்ண பிரான் என் அமுதம் சுவையன் திருவின் மணாளன்       என்னுடைச் சூழல் உளானே   (1)
2871 சூழல் பலபல வல்லான்       தொல்லை அம் காலத்து உலகைக் கேழல் ஒன்று ஆகி இடந்த       கேசவன் என்னுடை அம்மான் வேழ மருப்பை ஒசித்தான்       விண்ணவர்க்கு எண்ணல் அரியான் ஆழ நெடுங் கடல் சேர்ந்தான்       அவன் என் அருகவிலானே   (2)
2872 அருகல் இலாய பெரும் சீர்       அமரர்கள் ஆதி முதல்வன் கருகிய நீல நன் மேனி       வண்ணன் செந்தாமரைக் கண்ணன் பொரு சிறைப் புள் உவந்து ஏறும்       பூமகளார் தனிக் கேள்வன் ஒருகதியின் சுவை தந்திட்டு       ஒழிவு இலன் என்னோடு உடனே   (3)
2873 உடன் அமர் காதல் மகளிர்       திருமகள் மண்மகள் ஆயர் மட மகள் என்று இவர் மூவர்       ஆளும் உலகமும் மூன்றே உடன் அவை ஒக்க விழுங்கி       ஆல் இலைச் சேர்ந்தவன் எம்மான் கடல் மலி மாயப் பெருமான்       கண்ணன் என் ஒக்கலையானே   (4)
2874 ஒக்கலை வைத்து முலைப் பால்       உண் என்று தந்திட வாங்கிச் செக்கம் செக அன்று அவள்பால்       உயிர் செக உண்ட பெருமான் நக்க பிரானோடு அயனும்       இந்திரனும் முதலாக ஒக்கவும் தோற்றிய ஈசன்       மாயன் என் நெஞ்சின் உளானே   (5)
2875 மாயன் என் நெஞ்சின் உள்ளான்       மற்றும் எவர்க்கும் அதுவே காயமும் சீவனும் தானே       காலும் எரியும் அவனே சேயன் அணியன் எவர்க்கும்       சிந்தைக்கும் கோசரம் அல்லன் தூயன் துயக்கன் மயக்கன்       என்னுடைத் தோளிணையானே     (6)
2876 தோள் இணை மேலும் நன் மார்பின்       மேலும் சுடர் முடி மேலும் தாள் இணை மேலும் புனைந்த       தண் அம் துழாய் உடை அம்மான் கேள் இணை ஒன்றும் இலாதான்       கிளரும் சுடர் ஒளி மூர்த்தி நாள் அணைந்து ஒன்றும் அகலான்       என்னுடை நாவின் உளானே   (7)
2877 நாவினுள் நின்று மலரும்       ஞானக் கலைகளுக்கு எல்லாம் ஆவியும் ஆக்கையும் தானே       அழிப்போடு அளிப்பவன் தானே பூ இயல் நால் தடம் தோளன்       பொரு படை ஆழி சங்கு ஏந்தும் காவி நன் மேனிக் கமலக்       கண்ணன் என் கண்ணின் உளானே   (8)
2878 கமலக் கண்ணன் என் கண்ணின் உள்ளான்       காண்பன் அவன் கண்களாலே அமலங்கள் ஆக விழிக்கும்       ஐம்புலனும் அவன் மூர்த்தி கமலத்து அயன் நம்பி தன்னைக்       கண்ணுதலானொடும் தோற்றி அமலத் தெய்வத்தொடு உலகம்       ஆக்கி என் நெற்றி உளானே   (9)
2879 நெற்றியுள் நின்று என்னை ஆளும்       நிரை மலர்ப் பாதங்கள் சூடிக் கற்றைத் துழாய் முடிக் கோலக்       கண்ண பிரானைத் தொழுவார் ஒற்றைப் பிறை அணிந்தானும்       நான்முகனும் இந்திரனும் மற்றை அமரரும் எல்லாம்       வந்து எனது உச்சியுளானே   (10)
2880 உச்சியுள்ளே நிற்கும் தேவ       தேவற்குக் கண்ண பிரானுக்கு இச்சையுள் செல்ல உணர்த்தி       வண் குருகூர்ச் சடகோபன் இச் சொன்ன ஆயிரத்துள்ளே       இவையும் ஓர் பத்து எம்பிராற்கு நிச்சலும் விண்ணப்பம் செய்ய       நீள் கழல் சென்னி பொருமே   (11)