முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

நான்காம் ஆயிரம் நம்மாழ்வார் திருவாய் மொழி
பிரிவு ஆற்றாது போலிப் பொருள்களைக் கண்டு வருந்தும் தலைவியின் நிலையைத் தாய் உரைத்தல்
3147 மண்ணை இருந்து துழாவி       வாமனன் மண் இது என்னும் விண்ணைத் தொழுது அவன் மேவு       வைகுந்தம் என்று கை காட்டும் கண்ணை உள்நீர் மல்க நின்று       கடல்வண்ணன் என்னும் அன்னே என் பெண்ணைப் பெருமயல் செய்தாற்கு       என் செய்கேன் பெய் வளையீரே?             (1)
3148 பெய்வளைக் கைகளைக் கூப்பி       பிரான் கிடக்கும் கடல் என்னும் செய்யது ஓர் ஞாயிற்றைக் காட்டி       சிரீதரன் மூர்த்தி ஈது என்னும் நையும் கண்ணீர் மல்க நின்று       நாரணன் என்னும் அன்னே என் தெய்வ உருவில் சிறுமான்       செய்கின்றது ஒன்று அறியேனே             (2)
3149 அறியும் செந்தீயைத் தழுவி       அச்சுதன் என்னும் மெய் வேவாள் எறியும் தண் காற்றைத் தழுவி       என்னுடைக் கோவிந்தன் என்னும் வெறி கொள் துழாய் மலர் நாறும்       வினையுடையாட்டியேன் பெற்ற செறி வளை முன் கைச் சிறுமான்       செய்கின்றது என் கண்ணுக்கு ஒன்றே?             (3)
3150 ஒன்றிய திங்களைக் காட்டி       ஒளி மணி வண்ணனே என்னும் நின்ற குன்றத்தினை நோக்கி       நெடுமாலே வா என்று கூவும் நன்று பெய்யும் மழை காணில்       நாரணன் வந்தான் என்று ஆலும் என்று இன மையல்கள் செய்தான்       என்னுடைக் கோமளத்தையே?             (4)
3151 கோமள வான் கன்றைப் புல்கி       கோவிந்தன் மேய்த்தன என்னும் போம் இள நாகத்தின் பின் போய்       அவன் கிடக்கை ஈது என்னும் ஆம் அளவு ஒன்றும் அறியேன்       அருவினையாட்டியேன் பெற்ற கோமள வல்லியை மாயோன்       மால் செய்து செய்கின்ற கூத்தே             (5)
3152 கூத்தர் குடம் எடுத்து ஆடில்       கோவிந்தன் ஆம் எனா ஓடும் வாய்த்த குழல் ஓசை கேட்கில்       மாயவன் என்று மையாக்கும் ஆய்ச்சியர் வெண்ணெய்கள் காணில்       அவன் உண்ட வெண்ணெய் ஈது என்னும் பேய்ச்சி முலை சுவைத்தாற்கு       என் பெண்கொடி ஏறிய பித்தே             (6)
3153 ஏறிய பித்தினோடு எல்லா       உலகும் கண்ணன் படைப்பு என்னும் நீறு செவ்வே இடக் காணில்       நெடுமால் அடியார் என்று ஓடும் நாறு துழாய் மலர் காணில்       நாரணன் கண்ணி ஈது என்னும் தேறியும் தேறாதும் மாயோன்       திறத்தனளே இத் திருவே             (7)
3154 திரு உடை மன்னரைக் காணில்       திருமாலைக் கண்டேனே என்னும் உரு உடை வண்ணங்கள் காணில்       உலகு அளந்தான் என்று துள்ளும் கரு உடைத் தேவு இல்கள் எல்லாம்       கடல் வண்ணன் கோயிலே என்னும் வெருவிலும் வீழ்விலும் ஓவாள்       கண்ணன் கழல்கள் விரும்புமே             (8)
3155 விரும்பிப் பகவரைக் காணில்       வியல் இடம் உண்டானே என்னும் கரும் பெரு மேகங்கள் காணில்       கண்ணன் என்று ஏறப் பறக்கும் பெரும் புல ஆ நிரை காணில்       பிரான் உளன் என்று பின் செல்லும் அரும் பெறல் பெண்ணினை மாயோன்       அலற்றி அயர்ப்பிக்கின்றானே             (9)
3156 அயர்க்கும் சுற்றும் பற்றி நோக்கி       அகலவே நீள் நோக்குக் கொள்ளும் வியர்க்கும் மழைக்கண் துளும்ப       வெவ்வுயிர் கொள்ளும் மெய் சோரும் பெயர்த்தும் கண்ணா என்று பேசும்       பெருமானே வா என்று கூவும் மயல் பெருங் காதல் என் பேதைக்கு       என்செய்கேன் வல்வினையேனே?             (10)
3157 வல்வினை தீர்க்கும் கண்ணனை       வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் வினையால் சொன்ன பாடல்       ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் நல் வினை என்று கற்பார்கள்       நலனிடை வைகுந்தம் நண்ணி தொல்வினை தீர எல்லாரும்       தொழுது எழ வீற்றிருப்பாரே             (11)