முகப்பு

நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம்

நான்காம் ஆயிரம் நம்மாழ்வார் திருவாய் மொழி
ஆருயிரின் ஏற்றத்தை எம்பெருமான் காட்டக் கண்டு ஆழ்வார் பேசுதல்
3631 கண்கள் சிவந்து பெரியவாய்       வாயும் சிவந்து கனிந்து உள்ளே வெண் பல் இலகு சுடர் இலகு       விலகு மகர குண்டலத்தன் கொண்டல் வண்ணன் சுடர் முடியன்       நான்கு தோளன் குனி சார்ங்கன் ஒண் சங்(கு) கதை வாள் ஆழியான்       ஒருவன் அடியேன் உள்ளானே.             (1)
3632 அடியேன் உள்ளான் உடல் உள்ளான்       அண்டத்து அகத்தான் புறத்துள்ளான் படியே இது என்று உரைக்கலாம்       படியன் அல்லன் பரம்பரன் கடிசேர் நாற்றத்துள் ஆலை       இன்பத் துன்பக் கழி நேர்மை ஒடியா இன்பப் பெருமையோன்       உணர்வில் உம்பர் ஒருவனே             (2)
3633 உணர்வில் உம்பர் ஒருவனை       அவனது அருளால் உறற்பொருட்டு என் உணர்வின் உள்ளே இருத்தினேன்       அதுவும் அவனது இன் அருளே உணர்வும் உயிரும் உடம்பும்       மற்று உலப்பிலனவும் பழுதேயாம் உணர்வைப் பெற ஊர்ந்து இற ஏறி       யானும் தானாய் ஒழிந்தானே.             (3)
3634 யானும் தானாய் ஒழிந்தானை       யாதும் எவர்க்கும் முன்னோனை தானும் சிவனும் பிரமனும்       ஆகிப் பணைத்த தனி முதலை தேனும் பாலும் கன்னலும்       அமுதும் ஆகித் தித்தித்து என் ஊனில் உயிரில் உணர்வினில்       நின்ற ஒன்றை உணர்ந்தேனே             (4)
3635 நின்ற ஒன்றை உணர்ந்தேனுக்கு       அதன் நுண் நேர்மை அது இது என்று ஒன்றும் ஒருவர்க்கு உணரலாகாது       உணர்ந்தும் மேலும் காண்பு அரிது சென்று சென்று பரம்பரம் ஆய்       யாதும் இன்றித் தேய்ந்து அற்று நன்று தீது என்று அறிவு அரிதாய்       நன்றாய் ஞானம் கடந்ததே             (5)
3636 நன்றாய் ஞானம் கடந்துபோய்       நல் இந்திரியம் எல்லாம் ஈர்த்து ஒன்றாய்க் கிடந்த அரும் பெரும் பாழ்       உலப்பு இல் அதனை உணர்ந்து உணர்ந்து சென்று ஆங்கு இன்பத் துன்பங்கள்       செற்றுக் களைந்து பசை அற்றால் அன்றே அப்போதே வீடு       அதுவே வீடு வீடாமே             (6)
3637 அதுவே வீடு வீடுபேற்று       இன்பம் தானும் அது தேறி எதுவே தானும் பற்று இன்றி       யாதும் இலிகள் ஆகிற்கில் அதுவே வீடு வீடுபேற்று       இன்பம் தானும் அது தேறாது எதுவே வீடு? ஏது இன்பம்? என்று       எய்த்தார் எய்த்தார் எய்த்தாரே             (7)
3638 எய்த்தார் எய்த்தார் எய்த்தார்       என்று இல்லத்தாரும் புறத்தாரும் மொய்த்து ஆங்கு அலறி முயங்க தாம்       போகும்போது உன்மத்தர்போல் பித்தே ஏறி அநுராகம்       பொழியும்போது எம் பெம்மானோடு ஒத்தே சென்று அங்கு உள்ளம்       கூடக் கூடிற்றாகில் நல் உறைப்பே             (8)
3639 கூடிற்றாகில் நல் உறைப்பு       கூடாமையைக் கூடினால் ஆடல் பறவை உயர் கொடி எம்       மாயன் ஆவது அது அதுவே வீடைப் பண்ணி ஒரு பரிசே       எதிர்வும் நிகழ்வும் கழிவுமாய் ஓடித் திரியும் யோகிகளும்       உளரும் இல்லை அல்லரே             (9)
3640 உளரும் இல்லை அல்லராய்       உளராய் இல்லை ஆகியே உளர் எம் ஒருவர் அவர் வந்து என்       உள்ளத்துள்ளே உறைகின்றார் வளரும் பிறையும் தேய் பிறையும்       போல அசைவும் ஆக்கமும் வளரும் சுடரும் இருளும் போல்       தெருளும் மருளும் மாய்த்தோமே             (10)
3641 தெருளும் மருளும் மாய்த்து தன் திருந்து செம்பொன் கழல் அடிக்கீழ் அருளி இருத்தும் அம்மானாம் அயனாம் சிவனாம் திருமாலால் அருளப் பட்ட சடகோபன் ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தால் அருளி அடிக்கீழ் இருத்தும் நம் அண்ணல் கருமாணிக்கமே             (11)