திருவடிகளிலே பதிந்த சிந்தையினை மீட்டுக்கொள்ளமாட்டாதவராய் மெல்ல மெல்லப் பிந்திப் பிந்தி ஆகாயவழியிற் செல்கின்றார்.

(144)

(இ - ள்.) திருக்கோயிலினை வணங்கி அதன்மேற் றிருத்தணிகா சலத்தை வணங்கித் தாம் மூழ்கிச் சுத்தமடைந்த பரவிய பெரிய தீர்த்தமாகிய நந்தி நந்தினியென்னும் நதியினை வணங்கி அத்தலத்தின் திருவெல்லையை வணங்கி, திருத்தணிகைமலை கண்ணறிவுக் கெட்டாது மறையும் வரையும் செந்நிறத்தோடு கூடிய விழியினுக்கு நேராகும் வண்ணஞ் சென்று அதன் பின்னர்த் திருக்கைலாயத்தை நோக்கி நேராகச் சென்றார்.

(145)

(இ - ள்.) தணிகைமலையும் அத்தலமும், நம்மை யடிமைகொண்ட பரமாசாரியனாகிய குமரக்கடவுளின் றிருவுருவமாகிய எல்லாவற்றையும் நன்மைமிக்க தமது அறிவாகிய மையினிடத்துத் தோய்த்து ஆன்மலாபமுறும்படி சிந்திக்கும் சிந்தையாகிய கோலினாலே எழுதிவைத்த விளங்குகின்ற பொற்படமேயாகிய திருவுளத்தினையுடைய திருநந்தி தேவர் திருக்கைலைமலையை யடைந்து அவ்விடத்தே அரும்பிரகாசத் தோடும் எழுந்தருளியிருக்கின்ற பரமாசாரியனாகிய சிவபெருமானை வழிபட்டு அருளிறைபணி வழுவாது இயற்றுதல் செய்து ஆண்டே வதிதலாயினர்.

(146)

(இ - ள்.) இவ்வாறு சகசநிட்டையினை அடைந்த திருநந்தி தேவர் தமது ஞானாசாரியர் பணித்தருளிய வண்ணம் பரமாசாரியராகிய சிவபெருமானுக்குத் திருத்தொண்டு செய்து ஒழுகுந்தன்மையையும் உணர மாட்டாதார் அத்திருநந்தி தேவர் தாம் கேட்டவண்ணம் தமது சந்தான வழியாய் உலகினுக்குதவிய சிவஞானபோதத்தை யாராய்ந்துகொண்டும், உடம்போடிருக்கின் அவர் முத்தியடைந்தவ ராகமாட்டாரென்று சொல்வார். அத்தகைய மந்தமதியுடையோரின் மயக்கமாகிய பித்து நோயினுக்கு நீக்கமும் உண்டு கொல்லோ? இல்லை.

(147)