திய வில்லையுடையான் எனினும் அமையும். போது-பேரரும்பு. “காலை யரும்பிப் பகலெல்லாம் போதாகி மாலை மலருமிந் நோய்” என்புழியும் அஃகப் பொருட்டாதல் அறிக. மன்னும் என்பதூஉம் இவளோ என்பதன்கண் ஓகாரமும் அசைநிலை. மன்னும் திதுற்றதெனக் கூட்டி மிகுதிக்கண் வந்தென்பாரும் உளர் இதுவோ நன்மை என்பதற்கு தில்லையைச் சூழ்ந்த விடத்துள்ளீராயிருந்தும் உமக்குண்டாகிய நற்பண்பு இதுதானோ? எனினும் அமையும். அழுதி என்றும் பாடம். மெயப்ப்பாடு. அழுகை பயங் இவற்றைத் தலைவன் கேட்பின் வரைவானதலும் தோழி கேட்பின் வரைவுகடாவுவாளாதலும் யாரும் கேட்பாரில்லையாயின் அயர்வுயிர்த்துத் தானே ஆற்றுதலும் ஆம்.

     இதன்கண் தலைவி பொழில் முதலியவற்றை விளித்து அவை கேட்பன போலவும் உணர்வுடையன போலவும் கூறுதல் வழுவாயினும் அமையும் என்பது.

என்னும் நூற்பாவான் உணர்க.