|
குவமை. முத்தம் பற்களுக்குவமை.
திங்கள் முகத்திற்குவமை. சிலை முதலியன திங்கள் மண்டிலத்தின்கண் பொருந்த அம்மண்டிலத்தை
ஒரு பூங்கொடி தாங்கியிருப்பின் அதனை ஒப்பாய் என்றவாறு. இஃதில் பொருளுவமை பூங்கொடி
என்பான் அளிவளர் வல்லி என்றான். அளி-வண்டுகள். முன்னுதல்-முற்படுதல். அளவா-அளக்கப்படாத.
கரத்தல்-மறைந்திருத்தல். உங்ஙன்-உங்கு; சுட்டு. திங்களின் வாய்ந்து என்புழி வாய்ந்து
என்னும் செய்தென்னெச்சம் வாய்ப்ப என்னும் செயவென்னெச்சத்தின் திரிபாகலின் அவற்றுள்,-
“முதலி
னான்கு மீற்றின் மூன்றும்
வினைமுதல் கொள்ளும் பிறவுமேற் கும்பிற” |
(நன்னூல்.
சூ-344) |
என்பதனால் அளிவளர்
என்னும் பிறவினை கொண்டது. சாரல்: ஆகுபெயர். மெய்ப்பாடு-பெருமிதம். பயன்-இடங்குறித்து
வற்புறுத்தல்.
|
|
|
செய்யுள்
39
நேரிசையாசிரியப்பா
|
|
|
|
|
|
5
|
|
முன்னி
யாடுக முன்னி யாடுக
குமுதமும் வள்ளையு நீலமுங் குமிழுந்
தாமரை யொன்றிற் றடைந்துவளர் செய்த
முளரிநிறை செம்மகண் முன்னி யாடுக
நில்பெறு தவத்தினை முற்றிய யானும் |
|
10
|
|
பலகுறி
பெற்றிவ் வுலகுயி ரளித்த
பஞ்சின் மெல்லடிப் பாவை கூறாகிக்
கருங்குரு விக்குக் கண்ணருள் கொடுத்த
வெண்டிரு நீற்றுச் செக்கர் மேனியன்
கிடையிற் றாபதர் தொடைமறை முழக்கும் |
|
15
|
|
பொங்கர்க்
கிடந்த சூற்கார்க் குளிறலும்
வல்லியைப் பரியும் பகடுவிடு குரலும்
யாணர்க் கொடுஞ்சி நெடுந்தே ரிசைப்பு
மொன்றி யழுங்க நின்ற நிலை பெருகி
மாதிரக் களிற்றினைச் செவிடுறக் கொடுக்கும் |
|
20
|
|
புண்ணியக்
கூட லுண்ணிறை பெருமான்
றிருவடி சுமந்த வருளினர் போலக்
கருத்தே னுடைத்துச் செம்மணி சிதறிப்
பாகற் கோட்டிற் படர்கறி வணக்கிக்
கல்லென் றிழிந்து கொல்லையிற் பரக்குங் |
|