| |
| |
அஞ்சாநிற்கும்; நெருங்கிய கண்களார்ந்த சிறகாகிய தலையையுடைய மயில்
காந்தளை அரிய மணியை யுமிழும் நாகமெனச் சினங்கொண்டுவர
அல்லாமையினால் காந்தளைச் சேர்ந்து பெருமூச்செறிந்தன; ஆதலால், வம்பன்று;
காலத்தில் வந்த கார் இஃது என்றவாறு.
|
எனவே, காந்தள் மலருங் காலம் கார்காலமென்பது தோன்றக்
கூறினாளென்க. தகை - அழகு. அன்னம் : ஆகுபெயர். `வரையகத் தென்
கண்பார்த்து` என வியையும். `கண் பார்த்து` என்னும் வினை யெச்சம்
தன்வினையைக் கொண்டு முடியாது, `நெஞ்சஞ்சும்` எனப் பிறவாற்றான் முடிந்தது.
என்னையெனின், 1`உரற்கால் யானை யொடித்துண் டெஞ்சிய, யாநிழற் றுஞ்சிய
செந்நாயேற்றை` என்றாற்போலுங் கொள்க.
|
தூவி - சிறகு. கோபம் - சினம். தோன்றி - காந்தள். ஆவித்தல் - பெருமூச்செறிதல்.
காந்தள் என்புழி இரண்டனுருபு தொகுத்தல். காலுதல் - உமிழ்தல். |
| (270) |
| அவர் தூதாகி வந்தடைந்ததிப் பொழுதெனத்
துணைவி சாற்றல்: |
அவர் தூதாகி வந்து அடைந்தது இப்பொழுது எனத் துணைவி சாற்றல்
என்பது, தலைவி கார்காலம் வந்ததென்று கூறியசொற் கேட்ட பாங்கி, தலைவன்
தான் வருகின்ற செய்தியை அறிவித்தற்கு விடுப்ப இப்பொழுது இக்கார் தூதாய்
வந்து அடைந்ததென்று கூறல்.
|
| | இன்னே வருவர்நின் காதல ரேதில ரேங்கவினிக்
கொன்னே யிரங்கி வருந்தல்கண் டாய்கொற்ற நேமிவிந்தை
மன்னே யெனவந்த வாணன்தென் மாறை வுரவுணர்த்த
முன்னே நடந்தன காண்கடுங் கால முகிலினமே.
|
| (இ-ள்.) அலர்தூற்றும் அயலாரேங்க நின் காதலர் இப்போதே வருவர்;
இன்று வீணேயிரங்கி வருந்தலை; வெற்றியாழியைப் புனைந்த சயமாதுக்கு
இறைவனென வந்த வாணன் தென்மாறை நாட்டில் தலைவர் வரவுணர்த்த
விரைவொடு கூடிய முகிலினம் முன்னே நடந்துவந்தன காண்பாயாக என்றவாறு.
|
இன்னே - இப்போதே. ஏதிலர் - அயலார். கொன்னே - வீணே. கண்டாய்:
முன்னிலையசை. கொற்றநேமி விந்தை - சயமாது. மன் - இறைவன்.
முகிலினம் - முகிற்கூட்டம். |
| (271) |
|
| 1. குறுந்தொகை - 232. |