நாலடியார் போன்ற பிற்கால அறநூல்களும் வாழ்க்கைக்குரிய நெறிகளைக் கூறினும் அவற்றைத் தத்தம் சமயக் கண்ணோட்டத்துடன் கூறுகின்றன. இவை தோன்றிய காலத்தில் சமயம் வாழ்க்கையில் இன்றியமையாத கூறாகிவிட்டது. இல்லறத்தை வெறுத்த துறவை இந்நூல்கள் போற்றுகின்றன. இடைக்காலத் தமிழகத்தில் துறவு மதிப்புக்குரியதாகி விட்டது. வீட்டில் பலரும் இறக்கக் கண்ட ஒருவனை நிலையாமை உணர்வு பற்றிக் கொண்டது. வாழ்க்கையை வெறுத்துப் பார்க்கும் நோக்குத் தோன்றிவிட்டது.

எதனையும் நடுவுநிலைமையோடு சிந்திக்கும் முதிர்ச்சி பெற்றிருந்த தமிழ்ச் சமூகம், சமயங்கள்பால் ஒரு பொதுமைக் கண்ணோட்டத்தையும், பொறை நோக்கையும் கடைப்பிடிக்கத் தலைப்பட்டது. சமயங்கள் கற்பித்த நன்னெறிகளைத் தமிழ்ச் சமூகம் ஏற்றுத் தன் பண்பாட்டுப் பட்டியலில் சேர்த்துக் கொண்டது. கல்வி ஒன்றே வேறுபாடுகளைக் களைந்து மனிதனை உயர்த்தவல்லது என்பதை அற நூல்கள் தெளிவுபட உரைக்கின்றன. அறிவுடையோனுக்குக் குலம் என்பது இல்லை என்ற தமிழ்ச் சமூகக் கருத்து அதன் பண்பாட்டு உயர்ச்சியைக் காட்டும்.