பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தமிழ் நாடக மேடை
வீழ்ச்சியடையும்     நிலையைக்     கொண்டிருந்தது. நாடக
உரையாடல்கள் வரையறுக்கப்படாமல் இருந்தன. நடிகர்கள்
ஒழுக்கக் கேடுகள்     உருவாகக்     காரணமாயிருந்தனர்.
கதையமைப்புகளில் கவனமில்லை. உரையாடல்கள் தரம் தாழ்ந்து
கண்டனத்துக்கு உள்ளாயின. அடித்தள மக்களை நிறைவு செய்ய
வேண்டிய தரக்குறைவான பேச்சுக்களை மேடையில் பேசினர்.
நடிகர்கள் மேடையில் சண்டை போடத் தொடங்கினர்.

நடிகர்களின் தரம் தாழ்ந்த நிலை, மேல்தட்டு மக்களை
மேடையிலிருந்து விலகச் செய்தது. நடிகர்களைச் கூத்தாடிகள்
என்று அடைமொழி இட்டு அழைக்கலாயினர். நாடகக்காரர்கள்
என்றாலே மக்கள் இழிவாக எண்ணத் தொடங்கினர். தங்குவதற்கு
வீடு கூடக் கிடைக்கவில்லை. தமிழ் நாடக மேடை ஒழுக்கம்,
கட்டுப்பாடு இழந்து வீழ்ச்சியடையத் தொடங்கியது. பொலிவு
இழந்தது.

இத்தகைய சூழலில் தமிழ் நாடக மேடையைக் காப்பாற்ற
முற்பட்டவர் இருவர். ஒருவர் பம்மல்சம்பந்த முதலியார்,
இன்னொருவர் சங்கரதாசு சுவாமிகள்.

4.1.1 இருபெரும் கலைஞர்கள்

தமிழ் நாடக மேடை அடைந்த வீழ்ச்சிக்கான காரணங்களை
அறிந்து அவற்றை நீக்கத் துணிந்தவர்கள் இருவர். இருவரும்
இருவேறு நிலைகளில் தமிழ் நாடக மேடையில் ஒழுக்கம்,
கட்டுப்பாடு, தரமான     நாடகம், நல்ல பார்வையாளர்,
வடிவமைக்கப்பட்ட குழு என நாடகப் புரட்சி செய்தனர்.
அவர்கள் பம்மல் சம்பந்த முதலியாரும், தவத்திரு சங்கரதாசு
சுவாமிகளும் ஆவர். பயின்முறை, தொழில் முறை என இரு
நிலைகளில் ஒரே காலகட்டத்தில் நாடகமுயற்சி மேற்கொண்டனர்.
தற்காலத் தமிழ் நாடக     வளர்ச்சி்க்கு இவர்களையே
முன்னோடிகளாகக் கொள்ளலாம்.

4.1.2 இருவரின் பணிகள்

தமிழ் நாடக முன்னோடிகளாகத் திகழ்ந்த சம்பந்த
முதலியாரும், சங்கரதாசு சுவாமிகளும் தமிழ் நாடகத் துறை
வளர்ச்சிக்குச் செய்த பணிகள் சிறப்பானவை.

ஒருவரோடு     ஒருவர்     மிக     நெருங்கிய
நட்புடையவராயிருந்ததோடு, இருவரும் இணைந்து செய்த
பணிகள், இருவகைக் குழு முறையையும் வளர்த்தன. நல்ல
கலைஞர்கள் உருவாக்கப்பட்டனர்; நாடகத்துறையும் ஒரு புதுப்
பொலிவைப் பெற்றது.