சிறுகதை அளவில் சிறியது என்றாலும் அது சொல்லுவதும்
உணர்த்துவதும் அதிகம். எளிய உரைநடை வடிவில் அமைவதால்
விரைவில் மக்களைச் சென்றடையும் சிறப்பு இவ்விலக்கியத்துக்கு
உண்டு.இன்றைய அவசர யுகத்தில் வாசகர் தேவையை நிறைவு
செய்யும் இலக்கியமாக இது இருக்கிறது. இதனால் மக்கள்
மத்தியில் அதிகம் பரவியுள்ளது. ‘சிறுகதையில் குதிரைப் பந்தயம்
போல் தொடக்கமும் முடிவும் சுவை மிக்கனவாக இருக்க
வேண்டும்’ என்பர் செட்ஜ்விக் என்னும் மேலை நாட்டுத்
திறனாய்வாளர்.சிறுகதைக்கு இருக்க வேண்டிய முக்கிய பண்பு
ஒருமைப்பாடு ஆகும்.

    ஏதேனும் ஒன்று, ஒரு மனச்சலனம், ஒரு மாற்றம், ஒரு
பார்வை, ஒரு கணிப்பு என்ற ஏதாவது ஒன்று மட்டுமே
நோக்கமாகக் கொண்டு சிறுகதை நிகழ்வுகள் சுவைபட அமைய
வேண்டும். இவ்விலக்கணங்களுக்கு ஏற்றாற்போல் அமைந்து
வாசகர்களுக்குச் சுவை பயப்பன ஆர். சூடாமணியின் கதைகள்.

    மன நிலைகள், மன உணர்வுகள் என்று சொல்லப்படும்
நிலையும், சுவையுமே சிறுகதை வடிவைச் சிறப்பிக்கின்றன. மனித
சமுதாயத்தைப் பாதிக்கும் சில உணர்வுகள் சொல்லப்படும்
நிலையில் கருத்து விளக்கக் கதைகளாகின்றன.

    காலிழந்த ஒரு மனிதன், அவனுக்கும் ஆசாபாசங்கள்
உண்டு.உணர்ச்சிகள் உண்டு. ஆனால் அவனை யாரும் உணர்ச்சி
உள்ளவனாகவே நினைக்கவில்லை. தங்கள் உணர்ச்சிகளைக்
கொட்டக் கூடிய ஒரு வடிகாலாகவே அவனை நினைக்கின்றனர்
என்பதை விளக்கும் கதை வடிகாலன் (அமுதசுரபி தீபாவளி
மலர். 1997.)

    ‘நாளுக்கு நாள் வெயில் ஏறும் மே மாதத் தொடக்கம்.
மோகன், ராஜி இருவரையும் இக்கோடை விடுமுறைக்கு அவர்கள்
பெற்றோர்     கொடைக்கானலுக்கு அழைத்துப் போவதாகச்
சொல்லியிருக்கிறார்கள். அந்த மகிழ்ச்சியில் அவர்கள் பேச்சும்
அதுபற்றியே இருந்தது. வெப்பத்தைத் தணித்துக் கொள்ள,
தெருவில் ஐஸ்கிரீம் விற்கும் பையனைக் கூப்பிட்டான் மோகன்.
மோகனின் வயதுள்ள அச்சிறுவன் ஐஸ்கிரீம் வகைகளைச்
சொல்லுகிறான். மோகனும் ராஜியும் ஆளுக்கொரு சாக்கோபார்
வாங்கிக் கொண்டார்கள். அம்மா தனக்கு ஐஸ்கிரீம்
வேண்டாமென்று சொல்லிப் பணம் கொடுக்க, பெற்றுக் கொண்ட
சிறுவன் ‘இன்னிக்கு வியாபாரம் மோசமில்லை’ என்றான்.
திருப்தியுடன்.

    மோகன் ‘நாங்கள்ளாம் ஜில்லுனு கொடைக்கானல் போகப்
போகிறோம் தெரியுமா? இங்கே     வெயில்     சகிக்க
முடியலே, எனக்கு வெயில் பிடிக்காது’ என்று அறிவித்தான்.

    ‘எனக்குப் பிடிக்கும்’ என்றான் ஐஸ்கிரீம் பையன்
அமைதியாக. ‘கோடைக்காலமாய் இருக்கிறதனாலதான் ஐஸ்கிரீம்
கம்பெனி என்னை வேலைக்கு எடுக்குது. வெயில் நாளில்
விற்பனை அதிகம். என்மாதிரி அதிகப்படி ஆளுங்க
தேவைப்படும்......

    ஐஸ்கிரீம் விக்கிற பணத்தில் கமிஷன் கொடுப்பாங்க.
வீட்டுக்குப் போய் அப்பா அம்மா கிட்ட குடுப்பேன். கொஞ்சம்
நல்லா சாப்பிடலாம். வெயில் இருக்கிற வரைக்கும் எனக்குக்
கவலையில்லீங்க. வெயிலை எனக்குப் பிடிக்கும் !’ என்றான்.
அவன் மீண்டும் சைக்கிளில் ஏறப்போனபோது அம்மா தனக்கும்
ஒரு சாக்கோபார் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாள். காசை வாங்கிக்
கொண்டு ‘எப்பவுமே கோடைக்காலமாயிருந்தா எத்தினி
நல்லாயிருக்கும்’ என்றான். வாசகர்க்கு உணர்த்தப்படும்
உணர்வுகளைக் கதை மாந்தரும் உணர்ந்து கொள்வதைக்
கதையின் இறுதிப் பகுதி தெரிவிக்கிறது.

     மோகன் மீதமிருந்த சாக்கோபார் குச்சியை வெறித்துப்
பார்த்துவிட்டு ஜன்னல் வழியாய் வெளியே வீசி எறிந்தான். இனி
உளவியல் சிறப்புக் கதைகளைப் பார்ப்போமா?.

    தேவகியின் வயிற்றில் பிறக்கும் எட்டாவது மைந்தன்
கண்ணன். அவன் மாமன் கம்சனை அழிப்பான் என்பது
புராணம் கூறும் செய்தி. திருமாலின் அவதாரமாகக் கண்ணன்
இப்பூவுலகில் பிறந்தான் என்பதும் நாம் அறிந்ததே. தேவகியின்
வயிற்றில் பிறந்த இந்தத் தெய்வப் பிறப்புக்காக முதல் ஏழு
குழந்தைகளைப் பறிகொடுத்த தாயின் மனநிலை எப்படி
இருக்கும் என்ற புதிய கோணத்தை (விலை. சதங்கை. 1994.)
என்ற இக்கதை நமக்குக் காட்டுகிறது.

    கம்சன் அழிந்தபின்னர், சிறை செய்யப்பட்டிருந்த தேவகியும்
வசுதேவரும் விடுதலை பெற்று வெளியே வருகிறார்கள்.
கண்ணனும் பலராமனும் பெற்றோரை அணைத்துக் கொண்டு
அழுதனர். தேவகியின் உயிர் நாளங்களிலிருந்து பல
ஆண்டுகளாக அழுத்திக் கிடந்த துயரச் சுமை தெறித்து
விழுந்தது. தெய்வப் பிறவி தோன்றும் பொருட்டு ஏழு
பிஞ்சுகளைப் பெற்றுப் பெற்று உடனுக்குடன் பலி கொடுத்த
கொடுமை தேவகியை வாட்டுகிறது.

    குழந்தை     ஒவ்வொன்றையும் பிறந்த உடனேயே
உன்னிடம் கொடுத்து விடுகிறேன் என்று கம்சனுக்கு வசுதேவர்
வாக்களித்தது எவ்வளவு கொடுமை ! பிறந்த உடனேயே
குழந்தையைச் சாகக் கொடுக்கப் போகிறோம் என்பது
தெரிந்தே ஒவ்வொரு முறையும் கருவுற்று - இறைவனுக்கே
என்றாலும் இந்தப் பலிகள் நியாயமா?"ஐயோ என் குழந்தைகளே,
என் குழந்தைகளே" என்று கதறி அழுகிறாள் தேவகி. கண்ணன்
தாயைத் தேற்ற இயலாமல் ஒரு சாட்சி மாத்திரமாய்ப்
பார்த்துக்கொண்டு ஒதுங்கி நின்றான்.

    புராணக் கதைகளில் நாம் பார்க்கத் தவறியதை ஒரு தாயின்
பார்வையில் வெளிப்படும் புதிய சிந்தனையால் காட்டும்
ஆசிரியரின் கற்பனை, புதிய பார்வை ஆகியவற்றைப்
பார்க்க முடிகிறதல்லவா?

    சகுந்தலை, துஷ்யந்தன் கதை நமக்கெல்லாம் தெரியும்.
துஷ்யந்தன் கண்ணே, மணியே என்று சகுந்தலையைப்
புகழ்ந்தவன். அவனைத் தேடி அவள் வந்தபோது 'உன்
வயிற்றில் வளர்வது யார் குழந்தையோ? அரச போகத்துக்கு
ஆசைப்பட்டுச் சொந்தம் கொண்டாடி    வந்திருக்கிறாய்'
என்கிறான். தன்மானம் அடியுண்டதால் தளர்ந்த சகுந்தலை
வழியில் தேவகன்னி மேனகையைச் சந்திக்கிறாள்.

    தன்னை அறிமுகம் செய்து கொள்ளும் மேனகை,
"விசுவாமித்திரரின் தவத்தைக் கலைக்கத் தேவேந்திரனால்
அனுப்பப்பட்டவள் நான், உன் தாய்" என்கிறாள். உரையாடல்
தொடர்கிறது.

    "அதாவது ஒரு தவச் சிதைவின் அடையாளம்".

    "ஏன்     விரக்தியாய்ப்     பேசுகிறாய்.     உன்னைத்
தேவலோகத்துக்கு அழைத்துச் செல்லுகிறேன். உன் மகன்
அங்குப் பிறப்பான்."

    "நீங்கள் என் தாய் என்பது உண்மையானால்......”

    “சூரிய சந்திரர் சாட்சியாய் சத்தியம்.”

    “நான்     பிறந்ததும் தேவலோகத்துக்கு எடுத்துச்
சென்றிருக்கலாமே?”

    “மானிட சிசுவைத் தேவர் உலகிலேயே வைத்திருக்க
முடியுமா?”

    “அதனால் என்ன செய்தீர்கள்?”

    “உன் தந்தை விசுவாமித்திரர் ஏற்றுக் கொள்ளாததால்
கானகத்தில் விட்டு விட்டுச் சென்றேன்.”

    “நான் சாவதற்கு”

    மேனகை தலை குனிந்து "என் இயலாமை" என்றாள்.

    "பிறந்த குழந்தை என்ன குற்றம் செய்தது மரண தண்டனை
விதிக்கப்பட?"

    "பிறந்ததுமே என்னைப் புறக்கணித்தவள் எனக்கு அம்மா
எப்படி ஆவாள்? நானும் அவளைப் புறக்கணிக்கிறேன்"
என்கிறாள் உறுதியாக. கண்வ மகரிஷியிடம் திரும்பிச்
சென்றபோது அவர் ஆறுதல் கூறுகிறார். அப்போது சகுந்தலை
"என் மகன் இந்த ஆசிரமத்தில் தங்கள் புனித நிழலில்
பிறப்பான். துஷ்யந்தன் வரும்போது தந்தையுடன் போக அவன்
விரும்பினால் போகட்டும். ஆனால் நான் போக மாட்டேன்.
இங்கேயே தங்கள் அன்பு மகளாய் வாழ்வேன். தங்கள்
கால்பட்ட இந்த அன்பு நிலத்திலேயே என் கடைசி மூச்சை
விடுவேன்"    என்கிறாள்.     சகுந்தலையின் உறுதியையும்,
பெண்மையின் தன்மானக் கனலையும் எடுத்துரைக்கும் சிறுகதை
தான் தாயகம். (புதிய பார்வை. 1993)