129. குறிஞ்சி

	பெரு நகை கேளாய், தோழி! காதலர்
	ஒரு நாள் கழியினும் உயிர் வேறுபடூஉம்
	பொம்மல் ஓதி! நம் இவண் ஒழியச்
	செல்ப என்ப, தாமே; சென்று,
5	தம் வினை முற்றி வரூஉம் வரை, நம் மனை
	வாழ்தும் என்ப, நாமே, அதன்தலை-
	கேழ் கிளர் உத்தி அரவுத் தலை பனிப்ப,
	படு மழை உருமின் உரற்று குரல்
	நடு நாள் யாமத்தும் தமியம் கேட்டே.	உரை