81

	குருகு உடைத்து உண்ட வெள் அகட்டு யாமை
	அரிப்பறை வினைஞர் அல்குமிசைக் கூட்டும்,
	மலர் அணி வாயில் பொய்கை, ஊர! நீ
	என்னை 'நயந்தனென்' என்றி; நின்
5	மனையோள் கேட்கின், வருந்துவள் பெரிதே.

82

	வெகுண்டனள் என்ப, பாண! நின் தலைமகள்
	'மகிழ்நன் மார்பின் அவிழ் இணர் நறுந் தார்த்
	தாது உண் பறவை வந்து, எம்
	போது ஆர் கூந்தல் இருந்தன' எனவே.

83

	மணந்தனை அருளாய் ஆயினும், பைபயத்
	தணந்தனை ஆகி, உய்ம்மோ நும் ஊர்
	ஒண் தொடி முன் கை ஆயமும்
	தண் துறை ஊரன் பெண்டு எனப்படற்கே.

84

	செவியின் கேட்பினும் சொல் இறந்து வெகுள்வோள்,
	கண்ணின் காணின், என் ஆகுவள்கொல்
	நறு வீ ஐம்பால் மகளிர் ஆடும்
	தைஇத் தண் கயம் போல,
5	பலர் படிந்து உண்ணும் நின் பரத்தை மார்பே?

85

	வெண் நுதல் கம்புள் அரிக் குரல் பேடை
	தண் நறும் பழனத்துக் கிளையோடு ஆலும்
	மறு இல் யாணர் மலி கேழ் ஊர! நீ
	சிறுவரின் இனைய செய்தி;
5	நகாரோ பெரும! நிற் கண்டிசினோரே?

86

	வெண் தலைக் குருகின் மென் பறை விளிக் குரல்
	நீள் வயல் நண்ணி இமிழும் ஊர!
	எம் இவண் நல்குதல் அரிது;
	நும் மனை மடந்தையொடு தலைப்பெய்தீமே.

87

	பகன்றைக் கண்ணி பல் ஆன் கோவலர்
	கரும்பு குணிலா மாங்கனி உதிர்க்கும்
	யாணர் ஊர! நின் மனையோள்
	யாரையும் புலக்கும்; எம்மை மற்று எவனோ?

88

	வண் துறை நயவரும் வள மலர்ப் பொய்கைத்
	தண் துறை ஊரனை, எவ்வை எம் வயின்
	வருதல் வேண்டுதும் என்பது
	ஒல்லேம் போல், யாம் அது வேண்டுதுமே.

89

	அம்ம வாழி, பாண! எவ்வைக்கு
	எவன்? பெரிது அளிக்கும் என்ப பழனத்து
	வண்டு தாது ஊதும் ஊரன்
	பெண்டு என விரும்பின்று, அவள்தன் பண்பே.

90

	மகிழ்நன் மாண்குணம் வண்டு கொண்டனகொல்?
	வண்டின் மாண்குணம் மகிழ்நன் கொண்டான்கொல்?
	அன்னது ஆகலும் அறியாள்,
	எம்மொடு புலக்கும், அவன் புதல்வன் தாயே.

உரை