351

	அத்தப் பலவின் வெயில் தின் சிறு காய்,
	அருஞ் சுரம் செல்வோர், அருந்தினர் கழியும்
	காடு பின் ஒழிய வந்தனர்; தீர்க, இனி
	பல் இதழ் உண்கண் மடந்தை! நின்
5	நல் எழில் அல்குல் வாடிய நிலையே.

பிரிந்த தலைமகன் வரவு உணர்ந்த தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது. 1

352

	விழுத் தொடை மறவர் வில் இடத் தொலைந்தோர்
	எழுத்துடை நடுகல் அன்ன விழுப் பிணர்ப்
	பெருங் கை யானை இருஞ் சினம் உறைக்கும்
	வெஞ் சுரம் 'அரிய' என்னார்,
5	வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே!

இதுவும் அது. 2

353

	எரிக் கொடி கவைஇய செவ் வரை போலச்
	சுடர்ப் பூண் விளங்கும் ஏந்து எழில் அகலம்
	நீ இனிது முயங்க, வந்தனர்
	மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.

இதுவும் அது. 3

354

	ஈர்ம் பிணவு புணர்ந்த செந்நாய் ஏற்றை
	மறியுடை மான் பிணை கொள்ளாது கழியும்
	அரிய சுரன் வந்தனரே
	தெரிஇழை அரிவை! நின் பண்பு தர விரைந்தே.

இதுவும் அது. 4

355

	திருந்துஇழை அரிவை! நின் நலம் உள்ளி,
	'அருஞ் செயல் பொருள்பிணி பெருந் திரு உறுக!' எனச்
	சொல்லாது பெயர் தந்தேனே பல் பொறிச்
	சிறு கண் யானை திரிதரும்
5	நெறி விலங்கு அதர கானத்தானே.

நினைந்த எல்லையளவும் பொருள் முற்றி நில்லாது, பெற்ற பொருள் கொண்டு, தலைவியை நினைந்து, மீண்ட தலைமகன் அவட்குச் சொல்லியது. 5

356

	உள்ளுதற்கு இனியமன்ற செல்வர்
	யானை பிணித்த பொன் புனை கயிற்றின்,
	ஒள் எரி மேய்ந்த சுரத்திடை
	உள்ளம் வாங்க, தந்த நின் குணனே.

வினை முற்றி மீண்டு வந்த தலைமகன் தலைவிக்கு அவள் குணம் புகழ்ந்து கூறியது. 6

357

	குரவம் மலர, மரவம் பூப்ப,
	சுரன் அணி கொண்ட கானம் காணூஉ,
	'அழுங்குக, செய்பொருள் செலவு!' என விரும்பி, நின்
	அம் கலிழ் மாமை கவின
5	வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே.

பொருள்வயிற் பிரிந்து ஆண்டு உறைகின்ற தலைமகன் குறித்த பருவ வரவு கண்டு, கடிதின் மீண்டு வந்தமை தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது. 7

358

	கோடு உயர் பல் மலை இறந்தனர் ஆயினும்,
	நீட விடுமோ மற்றே நீடு நினைந்து,
	துடைத்தொறும் துடைத்தொறும் கலங்கி,
	உடைத்து எழு வெள்ளம் ஆகிய கண்ணே?

தலைமகள் ஆற்றாமை கண்டு பிரிந்த தலைமகன் வந்தனனாகத் தோழி சொல்லியது. 8

359

	அரும் பொருள் வேட்கையம் ஆகி, நிற் துறந்து,
	பெருங் கல் அதரிடைப் பிரிந்த காலைத்
	தவ நனி நெடிய ஆயின; இனியே,
	அணியிழை உள்ளி யாம் வருதலின்
5	நணிய ஆயின சுரத்திடை ஆறே.

மீண்டு வந்த தலைமகன் அவளைப் பிரிகின்ற காலத்துச் சுரத்துச் சேய்மையும், வருகின்ற காலத்து அதன் அணிமையும், கூறியது. 9

360

	எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடை
	அரிய ஆயினும், எளிய அன்றே
	அவவு உறு நெஞ்சம் கவவு நனி விரும்பி,
	கடு மான் திண் தேர் கடைஇ,
5	நெடு மான் நோக்கி! நின் உள்ளி யாம் வரவே!

வினைமுற்றி மீண்டு வந்த தலைமகன், 'சுரத்து அருமை நோக்காது வந்தவாறு என்னை?' என வினவிய தலைமகட்குச் சொல்லியது. 10

உரை