அம்ம வாழி, தோழி! அவிழ் இணர்க்

கருங் கால் மராஅத்து வைகு சினை வான் பூ

அருஞ் சுரம் செல்லுநர் ஒழிந்தோர் உள்ள,

இனிய கமழும் வெற்பின்

இன்னாது என்ப, அவர் சென்ற ஆறே.

தலைமகன் பிரிந்துழி, 'செல்லும் வழியிடத்து மலையின் உளதாகிய நாற்றத்தால் நம்மை நினைத்து முடியச் செல்லார், மீள்வரோ?' எனக் கேட்ட தலைவிக்கு, 'அவர் முடியச் சென்றார்' என்பது அறிந்து, இரங்கித் தோழி கூறியது. 1