397

	வெள்ளியும் இரு விசும்பு ஏர்தரும்; புள்ளும்
	உயர் சினைக் குடம்பைக் குரல் தோற்றினவே;
	பொய்கையும் போது கண் விழித்தன; பைபயச்
	சுடரும் சுருங்கின்று, ஒளியே; பாடு எழுந்து
5	இரங்குரல் முரசமொடு வலம்புரி ஆர்ப்ப,
	இரவுப் புறங்கண்ட காலைத் தோன்றி,
	எஃகு இருள் அகற்றும் ஏமப் பாசறை,
	வைகறை அரவம் கேளியர்! 'பல கோள்
	செய் தார் மார்ப! எழுமதி துயில்' என,
10	தெண் கண் மாக் கிணை தெளிர்ப்ப ஒற்றி,
	நெடுங் கடைத் தோன்றியேனே; அது நயந்து,
	'உள்ளி வந்த பரிசிலன் இவன்' என,
	நெய்யுறப் பொரித்த குய்யுடை நெடுஞ் சூடு,
	மணிக் கலன் நிறைந்த மணம் நாறு தேறல்,
15	பாம்பு உரித்தன்ன வான் பூங் கலிங்கமொடு,
	மாரி அன்ன வண்மையின் சொரிந்து,
	வேனில் அன்ன என் வெப்பு நீங்க,
	அருங் கலம் நல்கியோனே; என்றும்,
	செறுவில் பூத்த சேயிதழ்த் தாமரை,
20	அறு தொழில் அந்தணர் அறம் புரிந்து எடுத்த
	தீயொடு விளங்கும் நாடன், வாய் வாள்
	வலம் படு தீவின் பொலம் பூண் வளவன்;
	எறி திரைப் பெருங் கடல் இறுதிக்கண் செலினும்,
	தெறு கதிர்க் கனலி தென் திசைத் தோன்றினும்,
25	'என்?' என்று அஞ்சலம், யாமே; வென் வேல்
	அருஞ் சமம் கடக்கும் ஆற்றல் அவன்
	திருந்து கழல் நோன் தாள் தண் நிழலேமே.